Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

τι ωραία

αν υποθέσουμε πως μία σύμβαση αφορά την 
αλληλεπίδραση δύο ανθρώπων
προφανώς τα πάντα πάνε στραβά
γιατί
αδερφέ μου
η σύναψη μίας σχέσης.
δεν είναι για μένα
κάλυψη
πιθανολογούμενων
εσωτερικών κενών & ελλείψεων

είναι μόνο ακαταμάχητη ανάγκη
ικανοποίησης εκρηκτικά
έντονων επιθυμιών & πόθων.


αν το δεύτερο δεν ισχύει.
η σύμβαση
είναι εκμεταλλευτική
βλαπτική
εξουσιαστική
σπατάλη χρόνου
και κακιά.
απλά πολύ πολύ πολύ κακιά.


γιατί βλάπτει τον άλλον
περισσότερο απ το εγώ σου
 
 

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

lucid dreaming

[Παραισθησιακή η εικόνα του εαυτού μου να τσακώνεται με τον εαυτό του.]
Όρθια καθόμουνα και είχα μία έκφραση απογοήτευσης
στο βλέμμα μου,
βαριανάσαινα κοιτώντας το πάτωμα μ ένα τούβλο στο χέρι, σαν να μετρούσα,
1, 2, 3, 4...
Απέναντι  πάλι εγώ κουλουριασμένη σαν απροστάτευτο παιδάκι,
φοβισμένη, με μουτζόυρες στα μάτια, και απελπισία,
έτρεμαν τα χέρια μου και κρύωνα πολύ,
ενώ ήμουν γεμάτη χαρακιές στα γόνατα...
-"Πάντα πέφτεις, όλο πέφτεις, ξεφτίλα είσαι..." μου μιλάω με υποτιμιτικό ύφος,
και φτύνω στο πάτωμα.
Κοιτάζωντας από κάτω, με βουρκωμένα μάτια, πληγώνομαι κι άλλο.
-"Χαχαχαχαχαχαχαχχα... Δεν είσαι δυνατή, ό,τι και να σου πούν εσύ κλαις τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς...
Δεν πας πουθενά έτσι!" Φωνάζω με εμφανή κακία, και τρώω μιά απότομη σουβλιά στην καρδία , και κάθομαι σε μία καρέκλα να ηρεμήσω.Απέναντί μου, αυτή κάθεται ακόμη μ αυτό το ύφος που με εξοργίζει...Μ αυτό το ύφος λυπηθείτε με που σιχαίνομαι.Το σιχαίνομαι αυτό το ύφος.

Από χαμηλά την ακούω να ωρύεται και κλείνω τ αυτιά μου για να μην ακούω τη φωνή της..Η φωνή της είναι βαριά και κάνει κούκου, σαν τη δική μου, όσο δυναμώνει τόσο περισσότερο φαλτσάρει...τη σιχαίνομαι, θέλω να τη χτυπήσω να την κάνω να το βουλώσει.
Πρέπει να είναι πολύ χαζή πάντως....Την κοιτάω έτσι κουλουριασμένη και τη λυπάμαι, γιατί μάλλον είναι και χαζή και ό,τι και να της πω δεν αντιδρά...και φτύνω πάλι αυτή τη φορά πιό κοντά της.

Μου χει σπάσει τα νεύρα, τα μάτια μου βουρκώνουν πάλι απ τα νεύρα και την αυτοσυγκράτηση,μην κλάψεις τώρα και τολμήσει να σε λυπηθεί η καριόλα...Σηκώνομαι όρθια,και χωρίς να το σκεφτώ δεν αρθρώνω λέξη παρά της δίνω ένα δυνατό χαστούκι, κοιτώντας τη στα μάτια.Τα μάτια μας έχουν το ίδιο χρώμα.

"Γι αυτά που μου είπες, θα ήθελα πολύ να πεθάνεις"
"Είμαι εσύ δεν μπορώ να πεθάνω, αν πεθάνω πεθαίνεις"
"Αρκετά μου έκανες.Δεν θέλω να υπάρχεις αλλο...Κάθε στιγμή που περνάει με κάνεις και σε μισώ περισσότερο.
Νιώθω πως μου ρουφάς κάθε σταγόνα ηρεμίας από τα σωθικά μου.Σε μισώ που είσαι αυτή που είσαι.
Με μισώ που είμαι αυτή που είμαι.
Θα σε σκοτώσω στ ορκίζομαι.
Ποιός μας εγκλώβισε και τις δυό εδώ μέσα? δεν γίνεται άνθρωποι σαν κι εμάς να συνυπάρχουν.
Ή ο ένας ή ο άλλος.
Λοιπόν, θα σε σκοτώσω για να ηρεμήσουμε κι οι δύο.Τι λες?"
"Αν το πάρεις εσύ απόφαση εγώ δενθα φέρω καμία αντίσταση, να ξέρεις"
"Ωραία."
"Πολύ ωραία"
"Κάνε τώρα στην άκρη θέλω να το σκεφτώ"
"Τι θες να σκεφτείς?"
"Το ξέρεις πως ήμουν υπερβολική ε?"
"Το ξέρω"
"Γιατί κανένας δεν δείχνει να μας καταλαβαίνει τι κάνουμε εδώ μέσα?"
"Δεν ξέρω"
"Ναι...Κανείς δεν καταλαβαίνει..Και ξέρεις πόσο αχρείαστη είναι η γνώμη τους βέβαια"
"Εμένα η γνώμη τους μου προκαλεί εμετό."
"Χαχα..ναι.Ξέρω, ξέρω."
"Όταν σε βλέπουν να βγαίνεις εκτός ελέγχου φοβούνται, το χεις καταλάβει αυτό έτσι?"
"Ναι.Βέβαια δεν μ ενδιαφέρει.Θα ήθελα πολλές φορές να ήμουν αυτοί όλοι,
για να δω κυρίως τι στραβό έχω εγώ."
"Δεν έχουμε τίποτα στραβό έλα να κοιμηθούμε τώρα."
"Ναι..μπορεί κιόλας.Μπορει όλοι οι άλλοι να έχουν"
"Εμείς έτσι θα λέμε..ναι?"
"Ωραία.Μ' αρέσει αυτό το παιχνίδι.Μάζεψε τώρα αυτά που έσπασες κι έλα να γίνουμε ένα ξανά"
"Θα σου εξηγήσω κάτι και θέλω να  μη το ξεχάσεις ποτέ...Δεν ήμασταν ποτέ ένα.Κι αν για κάποιο λόγο σε όλους φαινόμαστε τρελές είναι επειδή όντως, υπάρχουμε και οι δυό εδώ μέσα ταυτόχρονα."
"Δηλαδή δεν είμαι φυσιολογική?"
"Αυτό μόνο εσύ ξέρεις να το απαντήσεις."
",..."













 ο τσακωμός που είδα χτες το βράδυ στον ύπνο μου.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ/
 

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Brain Fever spots/ ανανεωμένα.

Τα μικρά branfever είναι τελικά σε περισσότερα μέρη απ αυτά
που περίμενα!
ελπίζω και σε περσσότερες καρδιές.

Βόλος:
-Ποδηλάτισσα
-Ελέφαντας [όλα στην οδό Τάκη Οικονομάκη]

-και στο Poco Pico [που τόσο ωραία χωράνε εκεί παρεπιπτόντως]
στον πάγκο του έτσι αραχτά
και πολύ χαίρομαι που ένας μυστήριος άνθρωπος ζωγράφισε το ένα
γιατί το εξώφυλλο είναι πολύ άδειο ούτως ή άλλως/

-βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου [Κουμουνδούρου με Δημητριάδος]






 Λάρισα:
-Kaveh Kanes {Ασκληπιού 38]





Αθήνα:
 
είπαμε
-Cusco Μεσολογγίου με Κωλέττη στα Εξάρχεια
μάλλον στον πάγκο του.Κανείς δεν ξέρει.
-Pure Bliss στην οδό Ρόμβης.


Θα τα ήθελα πολύ σε διάφορες πόλεις αλλά απ ότι φαίνεται
υπάρχει τα brainfever μένουν στάσιμα σε ορισμένα σημεία,
πράγμα που δεν περίμενα
και θα μου άρεσε να υπήρχε μία κάποια κινητικότητα ας πούμε
αλλά μάλλον
ακολουθούν το δικό μου στάσιμο στυλ 
που είναι το attitude που έχω υιοθετήσει αρκετό καιρό τώρα.
Παιδιά μου είναι θα μου μοιάσουν.
Θα με συγχωρέσετε,για την πολυλογία.
έχετε γειά.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΠΛΕ

Αγοράζεις & πουλάς.
Εκφράζεσαι & επικοινωνείς.
Από που να το αρχίσω και που να το πάω.
Απο κεί που εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να συνδέσω δύο ανόμοια πράγματα μεταξύ τους.
Που δεν κατάλαβα πως στο διάολο και τι μαλακία έχεις στο γαμημένο σου κεφάλι 
κι αν έπαιρνες ένα έργο του Χ, ένα πόνο του κι ένα αίμα του, το σωθικό του,  θα το έκανες σεξουαλικό βρακάκι και θα το ανάγκαζες να σου κάνει στοματικό έρωτα πετώντας του λεφτά από εκεί πάνω που θα καθεσαι αφού τα έχεις κι αφού σ αρέσει "να αγοράζεις τέχνη".Τι αγοράζεις τέχνη ρε μαλάκα?
Τι μαλακίες βγαίνουν απ αυτά τα στόματα.
Πάτα ένα κουμπί και αγόρασε τέχνη.

Δεν είναι όλα τόσο εύκολα όσο τα μηχανήματα που βγάζουν τις κοκα κόλα στο φαστφουντάδικο , κι ούτε όλα βγαίνουν σε 30 διαφορετικά νούμερα για να μην αναγκαστείς να στριμωχτείς μέσα τους.
Αν θες ευκολία να πάρεις κορνίζα απ το ΙΚΕΑ με μιά μαλάκινση για να ταιριάζει με το χαλί του δωματίου σου.
Και μετά να βάλεις να ακούσεις κακό ραδιόφωνο.
Αν θες ευκολία να πάρεις γλυπτό απ το Μπιζ Αρτ.
Δεν είναι εύκολα για όλους αυτά.
Αλλά μην προσπαθείς να τα κάνεις όλα, αγαθό
κάποια πράγματα δεν υπάρχουν για να σε βολεύουν.

γαμώ την τύχη μου την μαύρη πρωινιάτικο.


Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Brainfever spots

Που διαβάζει ή βρίσκει κανείς τα μπρέιν φίβερ,
όποιος θέλει τα παίρνει σπίτι του ή τα διαδίδει ή τα στέλνει κάπου με κούριερ
ή ακόμη κια με περιστέρι.

Στο Βόλο:
Ελέφαντας (Τ.Οικονομάκη 70)
Σπέιρα (λίγο πιο πέρα)
Ποδηλάτισσα (αρκετά πιο πέρα στον ίδιο δρόμο)

Στην Αθήνα:
Cusco (μεσολογγίου & Κωλέττη-Εξάρχεια)
Pure Bliss (στη βιβλιοθήκη του στο πατάρι των καπνιστών - Ρόμβης 24)


αυτά προς το παρόν
Θα δω τι μπορώ να κάνω με ορισμένα βιβλιοπωλεία.

το 2ο τεύχος είναι ήδη σε ένα πολύ όμορφο πρωταρχικό στάδιο
:)
 

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

επικές μάχες.

Στοιχειωμένα σπίτια και ψυχές με πόρτες-παράθυρα
που ανοίγουν όταν φυσάει βοριάς,
ο οποίος φέρνει με τη μορφή του ανέμου
όσα κρύβουμε μέσα μας και τα μισούμε.

Ξεκινάς κι εσύ το σκάψιμο
κάθε φορά που κάτι,
και σκάβεις λάκους με μουκρητά
και πόνο σωματικό
και αποφασίζεις εκεί μέσα να χώσεις ό,τι
εκεί μέσα δεν χωρά.
σε πληγώνει.

Να χώνεις στα μπουντρούμια της ύπαρξής σου
αυτά που δεν αντέχεις να βλέπεις μπροστά σου.
Μπουντρούμια παράθυρα
Δύσκολα φυσά δυνατός αέρας,
Όταν όμως φυσά
ξυπνούν όλα αυτά,
που τόσο καιρό κοιμόντουσαν σαν τις αρκούδες το χειμώνα
μέσα στις υγρές και σκοτεινές σπηλιές τους,
και αποφασίζουν να εμφανιστούν μπροστά σου
εκεί που όλα.
Όπως ο αέρας έτσι κι αυτά,
είναι μεν διάφανα,
μα η δύναμή τους είναι εξαιρετική
και μπορεί μέσα στην γαλήνη σου,
να φυσήξουν και να σε πάνε 
όπου αυτά επιθυμούν.

Και μυρίζουν όπως μυρίζουν οι πόνοι και τα δάκρυα,
κι όπως μυρίζουν οι δυνατές απογοητεύσεις
και οι μυρωδιές της παρακμής.
Κι ορισμένα απ αυτά δεν έχουν σχήμα,
είναι όσο αόριστα ήταν και τότε.
Άλλα όμως έχουν.
Έχουν και πρόσωπο και στόμα και μάτια και μύτη
και χαρακτηριστικά φλογερά 
που η σύστασή τους είναι όσο δυνατή είναι και η μνήμη τους
και ξαφνικά δεν θυμίζουν τόσο πολύ αέρα,
μα ολόκληρες πραγματικότητες.

Και άλλα απ αυτά έχουν δόντια κοφτερά
και βρωμερά νύχια
και σου ξεσκίζουνε το δέρμα της καρδιάς σου
και ματώνεις τόσο
που σε κάνουν να φοβάσαι
όσο φοβοσουν και τότε.

Νιώθεις ανύμπορος,και είσαι
μπροστά στους δαίμονες.
Κι αν θέλουν να σε καταστρέψουν 
μπορούν να το κάνουν
μέσα σε δευτερόλεπτα
και να γκρεμίσουν σαν τυφώνες
όσα προσπαθείς να χτίσεις.

Χρειάζεται να τους πιέσεις με δύναμη 
να υπνωτιστούν με κάποιο βαθύ υπνωτικού
και να συρρικνωθούν ξανά
για να χωρούν όλοι μαζί στοιβαγμένοι στα μπουντρούμια της ψυχής σου.
Να κοιμούνται σα μαλάκες το ένα πάνω στο άλλο
και να ουρούν πάνω στ αποτσίγαρα που καπνίζουν σαν να ήταν αληθινά τσιγάρα.

Γιατί τους αρέσει να παίζουν με τους ανθρώπους,
και να φαίνονται παντοδύναμοι.
Μα τελικά
δεν υπάρχουν.
Με τον ίδιο τρόπο που δεν υπάρχει το μέγεθος
του λάθους που θα διαπράξει κανείς
αν χάσει τη μάχη εναντίον τους.



Francis Bacon Three Studies for Figures at the Base of a Crucifixion 1944







Ηλέκτρα.
 
 

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Για τα Fanzines.

Από τότε που γεννήθηκα ακούω κριτική για τα πάντα.
Όσο μεγαλώνω και η ζωή μου περιπλέκεται και όσο περιπλέκω εγώ τα πράγματα
η κριτική μεγαλώνει κι αυτή.
Και πόσο μαθαίνει ο κόσμος τελικά να αγαπά τα πράγματα τα οποία  δέχονται καλή κριτική.
Και από πόσα φίλτρα τελικά περνά η δημιουργία καθενός από εμάς όποιο τομέα και να αφορά αυτή.

Πως το κάνεις έτσι αυτό? Τι είναι αυτό? Πως είσαι έτσι? Γιατί είσαι έτσι? και γιατί καταλαβαίνεις έτσι?
Το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, το άσπρο, το μαύρο και το σκατά.

Οι δημιουργίες ξαφνικά αποκτούν στο μυαλό μας περισσότερο νόημα όταν εκτιμηθούν
λες και εμείς οι ίδιοι εκτός του ότι κάνουμε κακή κριτική στους ίδιους τους εαυτούς μας,
δεν μπορούμε να βγούμε απ αυτούς και να κρίνουμε τι αξίζει και τι όχι να ειπωθεί.

Και τελικα να πω κάτι? Όλα αξίζουν να ειπωθούν.Όλα μα όλα.Τα πάντα εννοώ.
Η δημιουργία και η έκφραση πάνε μπροστά τον κόσμο.
Φτιάχνω κάτι από εμένα χωρίς να έχω βγάλει δίπλωμα γι αυτό
και χωρίς να μου έχει πιστοποιήσει κανείς ότι είμαι καλή/ός σ αυτό
απλά επειδή το αισθάνομαι σωστό.

Και αισθάνομαι το μοίρασμα του ανακουφιστικό.
Γιατί λοιπόν να κρέμομαι από κάποιον για να το δημιουργήσω?
Αν είναι να εκτιμηθεί η δημιουργία μου ας εκτιμηθεί
και αν είναι να μην, ας μην.

Τα φανζιν είναι ένας τρόπος έκφρασης και μοιράσματος
ανθρώπων σαν κι εμένα που δεν έχουμε τίποτα το ιδιαίτερο
καμία σφραγίδα, και κανένα πτυχίο να λέει τι μπορούμε να κάνουμε σωστά και τι όχι.
Καθώς και καμία εκδοτική να ρουφήξει και να αναλύσει αυτά που γράφουμε ή
κάνουμε να αποφασίσει αν είμαστε εκδόσιμοι ή όχι.

Ορισμένα κακώς κείμενα προφανώς υπάρχουν.
Έτσι είναι τα low budget αντικείμενα και δημιουργήματα ούτως ή άλλως.
Δεν περιμένω να δω στην ταινία του φίλου μου που τη γύρισε με μιά κάμερα στο χέρι και τρέξιμο σε όλη την Αθήνα, τα καλύτερα zombie εφέ.
Δεν γίνεται.
Βλέπω όμως την ελεύθερη, μη λογοκριμένη με κανέναν απολύτως τρόπο, αφιλτράριστη εικόνα που έχει αυτός για τα πράγματα.

Επομένως,  ναι στην ελεύθερη έκφραση.
Ναι και στο μοίρασμα.
Και ναι και συγχαρητήρια σε όλους μας που είμαστε τα πάντα, 
και τίποτα συγκεκριμένο
και έχουμε μάθει να μην συγκρατούμε τίποτα στα σωθικά μας. 

ΤΟ BRAINFEVER ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΧΑΛΙΝΩΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ, ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΩΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
ίσως και σε κάποια βιβλιοπωλεία τα οποία θα ποστάρω λεπτομερώς σε λίγες μέρες
για να βγουν τα έξοδα της έκδοσης
καθώς το φανζιν δεν είναι κερδοσκοπικό.
 

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

άτιτλο

Τις νύχτες και τις ημέρες μου τις έχω συνδυάσει μαζί σας.
Τα κτητικά "μου" γίνονται "μας".
Οι ξεχωριστοί χώροι μετατρέπονται σε έναν και ενιαίο.
Πως γίνεται να με ρωτάς γιατί χάρηκα τόσο πολύ με τη χαρά σου?
Να ρωτάς καλύτερα πως γίνεται να μην χαρώ με τη χαρά σου?
Αφού αν είναι δική σου είναι και δική μου αυτόμάτως.
Είστε τόσο εσείς,
και τόσο δικές μου που θέλω να σας μοιραστώ με όλο τον κόσμο,
αλλά ξαφνικά, όταν ο κόσμος σας οικειοποιείται,
με καταλαμβάνει μια παιδική ζήλια.
Που υπάρχει μέσα μου για την καθεμία από εσάς
για πολλούς και διάφορους λόγους.
Και νιώθω πως αφού έχουμε καταφέρει να περπατήσουμε μαζί
στους πιο άτσαλους δρόμους
σημαίνει μάλλον πως θα μπορέσουμε να περπατήσουμε παντού.

Αδυνατώ να φανταστώ τον εαυτό μου αποκομμένο από εσάς.
365 ημέρες έχει ο χρόνος και σε καθεμία απ αυτές
υπάρχουμε μαζί.
Ανοίγω τα ντουλάπια σου,
και βλέπω τα σπασμένα μου κομμάτια φυλαγμένα εκεί μέσα.
Εθελοντικά πήρες όλο το βάρος από επάνω μου,
το μετέτρεψες σε πούπουλα μπροστά μου,
αλλά το κράτησες για να σε βαραίνει και εσένα.
Το βάρος από δικό μου, έγινε δικό μας.

Τα σπίτια είναι το σπίτι μας.
Και το πανωφόρι μου είναι όσο μεγάλο χρειάζεται,
για να σας ζεσταίνει όλες
όταν θα υπάρχει ανάγκη.
Προσπαθώ να ανταποδώσω ότι μου έχετε προσφέρει δίχως να ζητάτε αντάλλαγμα.


Αποτελούμε τέσσερις μαζί μία μοναδική και ξεχωριστή ενότητα.
Ένα σύνολο κοινών αναμνήσεων και καθημερινών μαραθωνίων,
που ενσαρκώνεται στο βλέμμα της καθεμιάς μας.
Η ασφάλεια και η ζεστασιά που αισθάνομαι
είναι τόσοο αξεπέραστα.
Κλείνω τα μάτια μου δίπλα σας και πέφτω σε ύπνο βαθύ.
Γιατί δίπλα σας δεν χρειάζεται να υπάρχει καμία αγωνία.


για την Μάρω Ντ., την Ειρήνη Κ. και τη Μαρία Κ.
την οικογένειά μου.


 

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Καλό ταξίδι.

Η λέξη φεύγω σημαίνει χίλια διαφορετικά πράγματα.

Κρύβουν πίσω τους δρόμους και λεωφόρους και κουραστικές διαδρομές.
Ποτέ ένα φεύγω δεν σημαίνει απλά φεύγω.
Αλλά να φεύγεις ούτε επειδή θέλεις ούτε επειδή πρέπει
απλά επειδή φεύγεις.
Μου το χες πει αυτό, ακριβώς έτσι,και το πίστεψα.
Τώρα ξέρω πως το φεύγω μπορεί να σημαίνει φεύγω επειδή ΘΕΛΩ.
ή φεύγω επειδή ΠΡΕΠΕΙ.Δεν φεύγεις επειδή φεύγεις.
Τα φεύγω δεν είναι ποτέ σκέτα.
Συνοδεύονται από αμέτρητες δικαιολογίες.
Και μπορεί να σημαίνουν τα πάντα: αποχαιρετισμό, χωρισμό, επιθυμία, πίεση, αστάθεια, απόσταση, κούραση, πλήξη, αποφυγή, διαφυγή...


Κάθε φορά που λέμε Φεύγω, ξεχνάμε να πούμε τα πιο σημαντικά:
Φεύγω (αλλά θα σε σκέφτομαι)
Φεύγω (για πάντα)
Φεύγω (αλλά θα επιστρέψω)
Φεύγω (χωρίς να ξέρω που πηγαίνω).

Γενικά τα "ήρθα" πρέπει να είναι πιο εύκολα.
Στον κόσμο των ονείρων μου υπάρχουν μόνο αφίξεις.
Δεν υπάρχουν αποχωρισμοί και φεύγω.
Κανείς δεν φεύγει.Απαγορεύεται να φεύγεις στα όνειρά μου.

Και μην ξεχνάτε να προλαβαίνετε να χαιρετήσετε αυτούς που φεύγουν 
όπως πρέπει, γιατί αυτοί που φεύγουν έχουν ορισμένες φορές την
κακή συνήθεια να μην επιστρέφουν.

Οι τάσεις φυγής που είχα στην αρχή του μήνα αυξάνονταν σαν λίμπιντο.
Οι ανεπανόρθωτες ρωγμές μας δεν καλύπτονται με φεύγω και αποχαιρετισμούς.
Τα κενά μας γεμίζουν μόνο όταν είμαστε σώμα με σώμα.

Έφυγα από εσένα για να έρθω εδώ
και πιάνω τον εαυτό μου
να φεύγει από εδώ
πηγαίνοντας αλλού
με μόνη σκέψη να έρθει σε εσένα.

Φεύγω και θα επιστρέψω. 



[αφιερ.στον Παναγιώτη και την Πάτρα και στη Δανάη που έφυγε.]

 
 

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

ρόδες.

Περιμένω στο σταθμό των Κτελ του Βόλου και νιώθω αξιολύπητη.Ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα αργούσα και θα κατέληγα για μιά ακόμη φορά να περιμένω το επόμενο λεωφορείο.Μιάμιση ώρα στο σταθμό των Κτελ δεν σου μαθαίνει απολύτως τίποτα.Όπως βέβαια, ούτε και οι 4 ώρες στο λεωφορείο για Αθήνα.Είναι κενές ώρες.Όπως οι ώρες που σπαταλούσα στο δημοτικό για να μάθω την προπαίδεια.Άχρηστες, περιττές και φυσικά, μη αποτελεσματικές.
 Αν με την ταπεινή και μη υποσχόμενη μαθηματική σκέψη μου προσπαθήσω να προσθέσω όλες τις ώρες που έχω περάσει σε μεταφορικά μέσα στη ζωή μου, λαμβάνοντας υπόψη μου και το γεγονός ότι έχω μεγαλώσει στα προάστια της Αθήνας, μπορώ με βεβαιότητα να πω πως η ζωή μου έχει ρόδες.
 Και όταν με κουράζουν τείνω να τις καταριέμαι, αλλά αμφιβάλλω πως θα μπορούσα να διανοηθώ τη ζωή μου δίχως αυτές.
         "There's no place better than home".
Τι γίνεται όμως όταν δεν ξέρεις ποιό ακριβώς είναι το σπίτι σου και μπερδεύεις τα κλειδιά, τις πολυκατοικίες, τις εισόδους?Πού είναι το σπίτι μου?Στο Βόλο, στην Αθήνα ή στα λεωφορεία της γης ολόκληρης??Παντού το ίδιο άνετα νιώθω.Στο Βόλο έχω το χώρο μου,στην Αθήνα έχω η μαμά και τους παλιούς φίλους, και στο λεωφορείο σίγουρα μια ζεστή θέση που γράφει τ όνομά μου και παράθυρο με θέα την Εθνική Οδό.
  
                         
                          "Home is where the heart is."

Η ζωή μου έχει ρόδες και δύο χρόνια στο Βόλο πέρασαν χωρίς να το καταλάβω καν.
Η ζωή μου έχει ρόδες και σχεδόν τρεις μήνες πέρασαν χωρίς να το συνειδητοποιήσω.
Αυτό είναι.Δεν την πιάνεις.Τρέχει όλη την ώρα πέρα δώθε και προσπαθείς σε κακόγουστες βαριές βαλίτσες να στριμώξεις να κομμάτια σου και μαζί της τρέχεις κι εσύ να την προλάβεις.
Τρέχει όμως πιο γρήγορα κι απ το διάολο, και καταλήγεις άξαφνα να έχεις γίνει σοφή γερόντισσα και να τρως ηλιόσπορους σε ένα κωλοσταθμό Κτελ, με μιά σακούλα με τάπερ με λαδερά και τηγανητό γαύρο που έχει πανιάσει ανάμεσα σε χαρτοπετσέτες, σε μιά σακούλα, δωράκι για την εγγονή σου που πήρε τα μάτια σου.
Και θα σηκώνονται να σου παραχωρήσουν τη θέση τους διάφορα παιδιά που είναι ευγενικά και σε λυπούνται έτσι που είσαι κι εσύ πιά με τις σακούλες στα χέρια και τις ρυτίδες να σου ξεσκίζουν τα χαρακτηριστικά.

Απέναντί μου βρίσκεται το τεράστιο ηλεκτρονικό ρολόι του σταθμού για να μου υπενθυμίζει πως ο χρόνος κυλάει κι εγώ εδώ και μιάμιση ώρα κάθομαι στην ίδια θέση,κι έχω ρουφήξει έναν κακοφτιαγμένο καφέ απ τα χέρια του barista του σταθμού των ΚΤΕΛ, με ζάχαρη χιλίων ετών και ληγμένο γάλα εβαπορέ από κατσίκες που βόσκησαν στο λιγοστό πράσινο της οδού Αχαρνών.Έχουν επίσης πιαστεί τα πόδια μου και ο κώλος μου τόση ώρα σ αυτό το παγκάκι.

Δεν έχουμε όμως και τόσο καιρό μπροστά μας.Όλα τρέχουν κι όλα έχουν ρόδες, πανάθεμά τα, και κανείς δεν ξέρει που θα είμαστε και τι θα κάνουμε μέσα στα επόμενα λεπτά.Πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στο ανιαρό και το γρήγορο.Κι όχι με τη vintage λογική του live fast and die young, ούτε και με την τόσο ο-κύκλος-των-χαμένων-ποιητών carpe diem λογική.

Ό,τι κάνω το κάνω ξέροντας ότι όλα έχουν ρόδες και όλα είναι δρόμος (ναι) και στην τελική αν μια μέρα περάσει και δεν την έχω "αδράξει" δεν θα κατηγορώ τον εαυτό μου επειδή δεν βιάστηκα.
Θα σκεφτώ όπως σκέφτομαι τώρα. "Αυτές οι ώρες είναι κενές αλλά μου υπόσχονται μία γεμάτη συνέχεια σ ένα άλλο μέρος"

Κάθε μέρος είναι δυνητικά σπίτι, κάθε κατάσταση γίνεται οικεία και κομμάτι του εαυτού μας αν είναι μέρος της καθημερινότητάς μας κι όσον αφορά τις ρόδες, τρέχεις και δεν φτάνεις.

Κι ούτε που θα καταλάβεις πότε θα σου παραχωρούν τη θέση τους στα λεωφορεία διάφορα κωλόπαιδα.





Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Updated September Mood.

Το μπρέιν φίβερ ετοιμάζεται να αυτοεκδοθεί.
Οι βασικοί μου φόβοι για την εξέλιξη  του
είναι διάφοροι:

1)Δεν έχω ιδέα από σχέδιο αλλά ήμουν καλή στο pictionary
και πιστεύω ότι μπορώ να μετατρέψω μια απλή λέξη σε κατανοητή εικόνα χωρίς ιδιαίτερη ομορφιά αλλά με μία Χ λειτουργικότητα.
Το άλλο που σκέφτομαι είναι ότι anyway γιατί να σε σταματάνε ορισμένες αδυναμίες ή ανικανότητες απ το να κάνεις κάτι που πραγματικά σου αρέσει?

2)Δεν ξέρω πόση συνοχή έχουν μεταξύ τους αυτά που έχω κάνει
και μάλλον δεν έχουν καμία.

3)Φοβάμαι πως κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να το διαβάσει.

4)Τέλος, επειδή ποτέ στη ζωή μου δεν έχω καταφέρει στην ουσία να ολοκληρώσω κάτι, κυρίως λόγω αναβλητικότητας και κομπλεξισμών,
το zine και το μπλογκ είναι τα μόνα πράγματα στα οποία βλέπω τον εαυτό μου να δείχνει μιά σταθερή ας πούμε δημιουργικότητα και ένα σταθερό ενδιαφέρον.Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, ειλικρινά,
που αισθάνομαι ότι κάτι το ξεκινάω με σκοπό να το τερματίσω όσο καλύτερα μπορώ.
Επομένως, στην δημιουργική του πορεία τρακάρω συχνά με εσωτερικά δαιμόνια και κομπλεξισμούς, καθώς και με φοβίες που πρέπει να ξεπεράσω.
Είναι λοιπόν μία πολύ χρήσιμη διαδικασία αυτή, γιατί άπαξ και καταφέρω να παρουσιάσω ένα ολοκληρωμένο δείγμα της προσπάθειάς μου στον εαυτό μου κυρίως και ύστερα να το μοιραστώ με τους υπόλοιπους νιώθω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα.





όσον αφορά το κλίμα των τελευταίων ημερών
θα τα πω κάπως άτεχνα και βιαστικά:
ο Βόλος έχει απαίσιο καιρό με υπερβολική υγρασία
ζέστη ή δροσούλα συννεφιά ήλιο και πεσμένα φύλλα
και καθόλου ενδιαφέροντα δρώμενα.
Όλοι φαίνεται να βαριούνται αν και χθές που δεν βγήκα τα κορίτσια μου είπαν πως
είχε ωραία αύρα αλλά δεν τις πιστεύω.
Επίσης, θέλω πολύ να κάνω κάτι που να διαφέρει πολύ απ αυτό που κάνω κάθε μέρα
και ντάξει δεν εννοώ το γύρο του κόσμου
άλλα κάτι που να μου δώσει μία σπίθα ενδιαφέροντος στην κατα τ άλλα ρουτίνα μου.
Δεν έχω καθόλου λεφτά και δεν περίμενα πως αυτό είναι κάτι
που θα μπορούσε να επηρρεάζει τόσο έντονα τη διάθεσή μου.
Κυρίως όμως νιώθω να μην βρίσκω ενδιαφέρον σε τίποτα
και να νιώιω ότι δεν γίνεται τίποτα 
που είναι και αλήθεια.

Απ την άλλη λέω στον εαυτό μου ότι
όσο εύκολα εγώ λέω ότι δεν γίνεται τίποτα
τόσο εύκολα θα μπορούσε να μου απαντήσει κάποιος
πως γιατί να μην κάνω εγώ κάτι
και περιμένω απ τους άλλους?

Και αυτός ο κάποιος θα είχε δίκιο.
Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να πίνουν καφέ ή μπύρα
και πιο πολύ απ όλα έχω βαρεθεί που
είμαι κ εγώ μέρος αυτής της απραγίας.

αυτά.
καλησπέρα!

[check τη νέα μου ψύχωση:


Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

άγνωστος Χ

Η ανάγνωση ας γίνει με το ίδιο soundtrack που έγινε και η συγγραφή [πόσο έμπειρη λέξη]

αυτό :
http://www.youtube.com/watch?v=d0yA0Q1l2jo


Είναι τόσο αόριστα αυτά τα πράγματα.

Και τελικά καταλήγετε ένα αφόρητα ζεστό και υγρό μεσημέρι

να πίνετε τσίπουρα και να τρώτε μπακαλιάρο
συζητώντας που και πως αυτή η σχέση αλληλεπίδρασης
πήγε στραβά.
Με ποιό τρόπο σε όρισα και με όρισες ξέρουμε μόνο εμείς οι δύο.
Και είμαστε γεμάτοι με αναμνήσεις κοινές και βιώματα δεμένα με αλυσίδες, κλωστές και κορδέλες από το πιό ασυνείδητο μέρος του εγκεφάλου μας.
Περπατάμε μαζί και είμαστε ο ένας για τον άλλο κομμάτι αναπόσπαστο της υπαρξής του.
Περνάμε χρόνο συνεχόμενα μαζί και γνωριζόμαστε πάλι απ την αρχή.
Κι εκεί έρχονται τα:
Σε άφησα έτσι και τώρα είσαι αλλιώς.

Μα αυτό είναι καλό.
Τι ωραία που είναι που ξανασυναντιόμαστε!
και βάζουμε τη σχέση που είχαμε σε ένα καθαρό κουτί
για να το ξαναγεμίσουμε
όντας πια δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι.
Είμαστε εμείς πια.
Παλιά δεν ήμασταν, δεν ξέραμε που βαδίζουμε
κι είχαμε μόνο ο ένας τον άλλον.

Αυτά τα δεσμά έχουν όμως σπάσει κι έχουν αντικατασταθεί από
ολοκαίνουριες και ανυπόμονες συμφωνίες.
Σε μαθαίνω και με μαθαίνεις ξανά.
Αλλά παράλληλα σε θυμάμαι.
Γιατί μαζί πήραμε μορφή.
Απλά δεν ολοκληρωθήκαμε μαζί 
και αυτό μας δίνει πολλά νέα πράγματα να συζητήσουμε πάνω απ τα αμέτρητα τσίπουρα που θα πιούμε
και κάτω απ το ίδιο φεγγάρι που θα δούμε ακόμη αμέτρητες φορές γεμάτο.

Είμαι περήφανη για αυτό που είσαι
και ακόμη περισσότερο
που είμαι κι εγώ ένα μικρό κομματάκι της σημερινής σου
στοιβαρής ύπαρξης.

Θα έπρεπε να είσαι κι εσύ για εμένα.
Ήσουν πολλά κι ελπίζω να γίνεις ακόμη περισσότερα.
Με μένα ή χωρίς
Μαζί ή χώρια
Κοντά ή μακριά
Ψηλά ή χαμηλά/


Ότι κάνω το κάνω ασυναίσθητα και χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία
και γι αυτό καταλήγω όλους να τους απογοητεύω χωρίς να το θέλω
και εγώ στη θέση τους θ απογοητευόμουν
Να ξέρεις προσπαθώ πολύ και σκέφτομαι πολύ πια
αλλά μάλλον πάλι δεν τα καταφέρνω να είμαι εκεί τη στιγμή που πρέπει

+ ξεχνάω και όλα τα γενέθλια των φίλων μου
δεν έχω συνηθίσει στο τυπικό του τηλεφώνου.
θέλω τους ανθρώπους να τους βλέπω να τους αγγίζω και να τους μυρίζω
για να τους θυμάμαι
αλλά ξεχνάω να κάνω αυτά που οι άλλοι θεωρούν βασικά
και δικαιολογημένα όλοι αποκτούν άμυνες απέναντί μου.

απωθω συχνα αυτους που αγαπω
αλλα μια μερα φτιαχνω σε ολους κεικ
η παμε σινεμα
και προσπαθω να γεμισω τη σιωπη
με χαζα αστεια
τουλαχιστον γελανε.
και μετα δεν ξερω ποσα συγνωμη πρεπει να πω
αν πρεπει να πω
και τι λενε στις περιπτωσεις αυτες οι ανθρωποι που φερονται μαλακισμενα οπως εγω

Μακαρι να μπορουσα να πω προφορικα
ολα αυτα που γραφω
αλλα ο κοσμος τεινει να μη με καταλαβαινει
και να μου λεει
το γνωστο αστειακι
"με δικα σου λογια".






Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

το επικό comeback των επιθυμιών

Είναι κάτι μέρες που ξεκινούν πολύ περίεργα
απ τη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου.
Ξυπνάς πιο νωρίς απ το συνηθισμένο
αποφασίζεις βιαστικά ότι δεν υπάρχε τίποτα συγκεκριμένο
που θα ήθελες να κάνεις 
πέρα απ τα 5.000 συγκεκριμένα πράγματα 
που τόσο θέλεις και δεν κάνεις ποτέ.

Υπάρχει πάντα και η δυνατότητα να κλείσεις σφιχτά
τα μάτια σου και να κοιμηθείς μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα
για δεύτερη ή και τρίτη ή και χιλιοστή φορά
αφού όλες οι μέρες μοιάζουν τόσο παρανοικά μεταξύ τους.

"Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα,
και ίσως είναι η ιδανική για να ξεκινήσω επιτέλους 
να κάνω αυτά που πάντα ήθελα να κάνω.Ή και όχι."

και μετά αγκαλιάζεις το μαξιλάρι σου 
ενώ το κεφάλι σου το στερείται,
σκεπτόμενος πως αν ξαπλώσεις πιό ίσια όλα θα ισιώσουν.

Το μυαλό μας γεμίζει και αδειάζει από επιθυμίες
οι οποίες γίνονται νόμος τόσο αυταρχικός
που δεν μπορείς να τον παραβλέψεις.

Τελικά πόσο ελεύθερος νιώθεις αν εκπληρώνεις όλες σου τις επιθυμίες;
θέλω αυτό και κάνω αυτό
και τελικά?

άσε που οι επιθυμίες είναι κάτι τόσο παροδικό
που αλλάζουν μέρα με τη μέρα
ή και από στιγμή σε στιγμή
και ορισμένες φορές
δεν πρέπει να τις εμπιστευόμαστε
γιατί μπορεί να μας λένε ψέματα.

Το μυαλό το δικό μου άλλωστε,
όσο εύκολα βράζει
τόσο εύκολα παγώνει
αν και δεν ξεχνά ποτέ

και τελικά πιάνεις τον εαυτό σου 
σε κατάσταση χάους να ξεχνάει 
και τ όνομά του χάους
και πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στους δύο δρόμους
που κάπου οδηγούν σίγουρα,
-όλοι οι δρόμοι οδηγούν κάπου-
[το αδιέξοδο είναι ένα παραμύθι]
οι δρόμοι της Αρετής και της Κακίας
που και οι δύο είναι οι ίδιοι 
απλά εμείς τους έχουμε ονομάσει έτσι.



A dilemma (Greek: δί-λημμα "double proposition") is a problem offering two possibilities, neither of which is practically acceptable. One in this position has been traditionally described as "being on the horns of a dilemma", neither horn being comfortable. This is sometimes more colorfully described as "Finding oneself impaled upon the horns of a dilemma", referring to the sharp points of a bull's horns, equally uncomfortable (and dangerous).

ηχω και:

dangerous
dangerous
dangerous
dangerous
dangerous

πόσο γλυκιά αυτή η λέξη.

Δεν έχω να πω πολλά ακόμη.





Καλημέρα/wherever you are.

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Τώρα κατάλαβα.

Μπορεί να κάνεις και
μοναχός ολόκληρα ταξίδια με το μυαλό σου/
τι ωραία που θα ταν,
να ήμουν εκεί..

Θα ταξίδευα για να έρθω σε εσένα/
και όλα θα γινόντουσαν όπως στα ταξίδια του μυαλού μου/
τα πόδια μου δεν θα πονούσαν απ το περπάτημα/
το στόμα μου δεν θα ξεραίνοταν απ τη δίψα
κι ούτε θα κατέληγα να σε περιμένω πίνοντας μόνη/
αλλά 
κι εσύ δεν θα έλεγες αυτά που είπες στο πραγματικό ταξίδι
ούτε θα αργούσες να έρθεις/
ούτε θα έπινες δεύτερο ποτό.
Κι ούτε θα με άφηνες να ταξιδέψω τόσο μακριά/
αν δεν ήθελες πραγματικά να έρθω

αλλά όχι με τον τρόπο που ήθελα εγώ.

το βροχερό μου ταξίδι εκεί πάνω,
που με γύρισε πίσω 10 χρόνια μεγαλύτερη,
και μου έμαθε ποιά είμαι τελικά.
Γιατί 
αν δεν είμαι ό,τι πρέπει για σένα
σημαίνει αυτό 
πως δεν είμαι και για κανέναν σαν και σένα.

γιατί τελικά εγώ είμαι αλλιώς 
και κάποιες φορές 
έχω την τάση να υποτιμώ τον εαυτό μου.

και όχι,μην βιαστείς να πεις πολλά:
δεν πιστεύω πως φταίω εγώ.

ίσα ίσα.

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Contradictions.

Τις προάλλες με μοχίτο στο μπαλκόνι, συζητούσαμε για το Brain Fever και η Θεανώ μου είπε πως αναρωτιέται πώς διαχειρίζομαι το γεγονός ότι διάφοροι άσχετοι, μπορεί να ξέρουν τι συμβαίνει στο κεφάλι μου ορισμένα βράδια, χωρίς να ξέρουν προσωπικά εμένα την ίδια.[ή κάπως έτσι]Κι ο Αλέξανδρος πριν κάποιο καιρό μου είπε αν δεν απατώμαι, ότι θεωρεί ότι αυτό που κάνω μπορεί και να με φθείρει.

Δεν ξέρω ακριβώς για ποιούς λόγους...Μπορεί δηλαδή να είναι και στοιχείο του χαρακτήρα μου, ίσως και να μην είναι όμως.Ίσως απλά να είναι το αποτέλεσμα του big bang των γεγονότων της ζωής μου.

Πάντως δεν αισθάνομαι κάποιο δισταγμό να το κάνω και ούτε ντροπή, επειδή εσύ κι εσύ κι εσύ ξέρετε δύο ή τρία προσωπικά πράγματα παραπάνω για εμένα απ αυτά που θα ξέρατε αν δεν υπήρχε το μπλογκ.

Δεν ξέρω τι μ ΄χει φτάσει σ αυτό το σημείο, στο οποίο γνωρίζω ξεκάθαρα ότι είμαι ένα ανοιχτό βιβλίο.
Ίσως πάλι, να είναι και μία αντίδραση, αυτή η έκθεση.
[Κι αυτό το έχω σκεφτεί πολλές φορές.]

Από πολύ μικρή ηλικία πολλοί άνθρωποι που άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται με την ανατροφή σου, σου μαθαίνουν τι θα μοιράζεσαι και τι δεν θα μοιράζεσαι με τον πολύ κόσμο.Που εντάξει, ως ένα σημείο αυτό είναι στην ουσία και ο πολιτισμένος άνθρωπος, που ξέρει να συγκρατεί τα πάθη του, για να συμβιώνει ομαλά με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Παρ όλα αυτά, στη γυναίκα λόγω της στερεοτυπικά ευάλωτης φύσης της έχουν δοθεί πολύ περισσότερες τέτοιες οδηγίες αυτοσυγκράτησης.

Η Α και η Β, δύο καλές μου φίλες,δεν κλαίνε ποτέ δημοσίως για τους δικούς τους λόγους η καθεμία.Η Α λέει πάντα ότι θέλει να φαίνεται δυνατή.Η Β δεν αρέσκεται στο να της χαιδεύουν την πλάτη.
Αυτό το είδος αυτοσυγκράτησης είναι είτε στοιχείο του χαρακτήρα τους, είτε φόβος ότι θα χαθεί είτε μια εικόνα που θέλουν οι άλλοι να έχουν για εκείνες, είτε μιά εικόνα που εκείνες θέλουν να έχουν για τον εαυτό τους.Μπορεί να είναι και ακόμη πιο βαθύ.
Ούτως ή άλλως τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της Wonderwoman, της Catwoman και της καριερίστα-woman, απαγορεύεται να δείχνει μια γυναίκα ευάλωτη, ιδίως μπροστά στο αντρικό φύλο.

Σε αντίθεση με την Α και τη Β, εγώ ως Ηλέκτρα, 
αισθάνομαι ότι δεν πειράζει να εκτίθεμαι, και αν κάποιος γι αυτό το λόγο με θεωρεί εξευτελιστικά συναισθηματική,ή ιδιαίτερα ευάλωτη  ας σκεφτεί λίγο παραπάνω γιατί μπορεί να είναι έτσι, αλλά μπορεί να κάνει και λάθος.

Κι εκεί είναι το πρόβλημα.
Στην εύκολη ταμπέλα που βάζουμε ο ένας στον άλλο.

Και αν οι άνθρωποι, και ιδίως οι γυναίκες, είμαστε κάτι,
αυτό είναι ένα σύνολο αντιφάσεων που λέει κι η Lena Dunham.

Κι η πολυπλοκότητα αυτή είναι που κάνει και τον καθένα από εμάς ξεχωριστό.
Και η δύναμη ούτε κι η αξιοπρέπεια είναι απαραίτητα καθολικές έννοιες.
Διαφέρουν κι αυτές στο πως εκφράζονται από τον ένα ή τον άλλο άνθρωπο.

Η Wonderwoman η Catwoman και Cheetah, είναι γαμάτες.
Αλλά είναι η κάθεμιά επίπεδα και επιφανειακά, μόνο Wonder μόνο Cat ή μόνο Cheetah αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Δεν χρειάζει να είμαστε μία απ αυτές, για να είμαστε γαμάτες.
Είμαστε ούτως ή άλλως γαμάτες όντας πολύπλευρες γυναίκες με αδυναμίες και ανασφάλειες και πολλές κρυφές ή απόκρυφες superpowers.








 






Α & Β σας αγαπώ και σας ευχαριστώ.

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Κι είχα ορκιστεί.Αλήθεια.

Κι επειδή τον τελευταίο καιρό τυχαίνει να είμαι παρούσα σε ανούσιες συζητήσεις για την επικαιρότητα με ανθρώπους που στο βάθος τους είναι απολιτίκ, 
αποφάσισα να κάνω ένα δυσάρεστο διάλλειμμα,
από τη συνήθη θεματολογία μου και να πω δύο κουβέντες για τα αίσχη της χώρας ετούτης.

[απολιτίκ: Δεν εννοώ τους μη συνδικαλιζόμενους ανθρώπους,
αλλά τους δίχως πολιτική άποψη, θέση, ή γνώση.]

Με το ταπεινό μου μυαλό θεωρώ πως:

Ο ελληνικός λαός,έχει ψυχολογικά προβλήματα.
Ασθενεί σε βάθος από ανασφάλειες και κομπλεξισμούς άλλων εποχών διότι όντως δεν είναι ένας λαός που έχει περάσει λίγα όλα αυτά τα χρόνια.
Έστω ,όμως,ότι ο ελληνικός λαός είναι ένας άνθρωπος, μία μονάδα.
Είναι ένας άνθρωπος χέστης και φοβάται την αλλαγή περισσότερο από τίποτα.
Όταν η αλλαγή δεν του υπόσχεται μεταξωτά σεντόνια και χρυσά σερβίτσια ο ελληνικός λαός ξενερώνει γιατί είναι μαλάκας 
και αυτό το πιστεύω.
Φάε από εκεί έχεσες γκρινιάρη Έλληνα πολίτη.
Άκουσες ΕΥΡΩΠΗ και σου ήρθε το πρόσωπο του ΙΗΣΟΥ.
Σου είπαν ΕΥΡΩ και θυμήθηκες τα ΝΑΥΛΟΝ ΚΑΛΣΟΝ της θείας σου από το Σικάγο.
Τα μικροαστικά σου συμπλέγματα,
κυνήγησαν για πάνω από μία δεκαετία τα ευρωπαικά highλίκια του Παρισιού και του Λονδίνου.
Η Αθήνα όμως γλυκέ μου ελληνικέ λαέ δεν είναι Παρίσι,
και όσα καπιταλιστικά μοντέλα κι αν ακολουθήσεις δεν θα γίνει όπως την ονειρεύεσαι.Πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό.

Η Ελλάδα ακολούθησε για αιώνες πρότυπα ανάπτυξης,μοντέλα οικονομικά εκπαιδευτικά κλπ πολύ διαφορετικά απ αυτά που της ταιριάζουν όχι μόνο σαν κράτος αλλά και σαν ψυχοσύνθεση.Η δυτικίλα, δεν είναι για μας, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ.


Μην θυμάσαι να γκρινιάξεις τώρα που ψήφισες για να έχεις πιο γυαλιστερά ψιλά στο πορτοφόλι σου.
Σαν τις χάντρες που χάρισε ο Κορτέζ στους Ινδιάνους.

Κι απ την άλλη, θες να είσαι Ευρωπαίος, μόνο όταν σε βολεύει.
Όταν σου λένε ας πούμε κάνε ανακύκλωση, βαριέσαι να πάρεις τον κώλο σου να κάνεις.
Όταν σου λένε φύτεψε δέντρα στις ταράτσες σου ξινίζεις τη μούρη σου.

Ε τώρα, δεν υπάρχουν πολλά να πω, και δεν μιλάω θέλοντας να προσβάλλω κανέναν.
Απλά δεν μου αρέσει να γκρινιάζουν άνθρωποι που δεν έχουν αντιπροτάσεις και που ψηφίζουν το κακό των παιδιών τους.

Οι αλλαγές είναι γι αυτούς που τις τολμούν.
[NO hope for us.]







Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

-What's your problem? -Let me think about it.


Τα μελλοντικά σχέδια για το μέλλον που δεν είναι ποτέ εδώ/
Για το μέλλον που πέρασε ήδη.

Και ποτέ,
ποτέ δεν πρόλαβα [αλήθεια θέλω να με πιστέψεις]/
να πώ όσα σκεφτόμουν όταν/
το καλοκαίρι ο ήλιος έδυε μπροστά μας/
και εμείς στην άμμο/
αποφασίσαμε ενστικτωδώς/
να αφήσουμε κάτι για αύριο.

Και το αύριο έφυγε μαζί σου.

Και αφήσαμε τις μέρες να συμβαίνουν
& να αδιαφορούν 
για εμάς.


(παύση)

[Και είναι αυτή η αρχική εκδήλωση αυτού που αισθάνομαι/
η δύσμορφη αυτή μάζα/
ανακατεμένων ανείπωτων ιδεών.
Δεν θ αφήνω πράγματα για αύριο/
με την πρόθεση να τα κάνω σήμερα.
Προυποθέτω ότι δεν θα με σταματάει τίποτα.
και αυτό είναι συνήθως σπάνιο.
Φρενάρω και η πρόθεση καταρρέει/
ένα ακόμη βράδυ κοιμάμαι παραπονεμένη/
και η ουσία μου χάνεται
με το ξύπνημα.
Η πρόθεσή μου αποκτά ξανά δύναμη,
και κατά τη διάρκεια της μέρας μου θυμίζεις ότι

δεν είμαι αρκετή.
για τίποτα & για κανέναν.
 



Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

εγώ ανάμεσα

Όταν ήμουν περίπου 5 ετών, όλοι οι άνθρωποι γύρω μου αντιπροσώπευαν νέες δυνατότητες & με ενθουσιασμό και ανεξέλεγκτη σχεδόν άνεση προσπαθούσα να τους προσεγγίσω.
ΜΠΟΡΩ να γίνω φίλη σας,ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να μην με συμπαθήσετε.

Αργότερα, στο σχολείο ήμουν αρκετά κοινωνική, μιλούσα με όλους, όλα τα παιδάκια ήμασταν μια παρέα, και τσακωνόμουν με όσους τους άξιζε.

Στο γυμνάσιο προσπάθησα να κάνω φιλίες με διάφορους ανθρώπους χωρίς να τα καταφέρω ποτέ, διότι δυστυχώς δεν φορούσα ούτε το σωστό τζιν, ούτε άκουγα Rihanna οπότε τι στο διάολο να πούμε με εσένα κοπέλα μου.Εξελίχθηκα λοιπόν στο ευγενικό περιθώριο, που δεν ενοχλεί κανέναν και μία στο τόσο εξαιτίας ίσως ενός καλού αστείου,
ή μίας ανιδιοτελούς πράξης, φοράει για λίγο την κοινωνικά επιτυχημένη τιάρα του.

Όλη μου η ζωή στο λύκειο ήταν μιά συνεχής άρνηση.Εξακολουθούσα να μην είμαι και πολύ αντικοινωνική, αλλά διατηρούσα τείχη βαριά που δεν επέτρεπαν σε κανέναν όχι απλά να με πλησιάσει, αλλά ούτε και να θεωρήσει ότι μπορεί και να αξίζει να το κάνει.Ο σνομπισμός μου εν τω μεταξύ είχε ξεπεράσει τα φυσιολογικά όρια,σε βαθμό τέτοιο ώστε άκουγα ονόματα συμμαθητών μου και χασκογελούσα ( συγνώμη παιδιά..).

Τώρα όσο περισσότερους αγνώστους μετράει το μυαλό μου σε ένα τραπέζι τόσο περισσότερο αυξάνονται οι χτύποι της καρδιάς μου,
και όσο περισσότερο αστείοι και συμπαθείς είναι, τόσο περισσότερο αναρωτιέμαι πως εγώ κατάφερα να βρεθώ στο ίδιο τραπέζι μαζί τους.

Δεν ξέρω ακριβώς πως έφτασα σε αυτό το σημείο.
Μπροστά σε αγνώστους μπλέκω τα λόγια μου, πέφτω από καρέκλες,
λέω τα χειρότερα αστεία, ξεχνάω να ρωτήσω τυπικά βασικά πράγματα γι αυτούς.

Νιώθω ένα περίεργο είδος εγκλωβισμού, και το χειρότερο λάθος που κάνω είναι ότι προσπαθώ να μαντέψω τι μπορεί να σκέφτεται το μυαλό τους για εμένα τη στιγμή εκείνη.
Πάντα αυτό χειροτερεύει την κατάσταση μέσα μου και μπαίνω ακόμη περισσότερο μέσα στο καβούκι μου, πράγμα που έχει ως συνέπεια να χάνω και την τελευταία μου ελπίδα να με συμπαθήσουν.


Όταν ήμουν 5 ετών,θεωρούσα ότι είμαι γαμάτη & απίστευτη τύπισσα για να με κάνει κανείς παρέα.
Στα 10, και σε όλο το δημοτικό πλανιόμουν οικτρά ότι όλα πάνε καλά πάνω μου.
Στο γυμνάσιο άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι πάει στραβά,
 και στο λύκειο ήμουν σίγουρη ότι δεν υπάρχει κάτι δικό μου αντάξιο προσοχής.

Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα, στην ενήλικη ζωή μου, να με λούζει ο τρόμος σκεπτόμενη ότι υπάρχει πιθανότητα να χρειαστεί να συναναστραφώ με πολλούς άγνωστους ανθρώπους ταυτόχρονα.Δεν είναι όλες μου οι μέρες έτσι, αλλά σίγουρα αυτό είναι το χειρότερό μου.

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Δεν πιστεύω στα αντικείμενα.(?)

Η σχέση που έχω με τα πράγματα είναι πολύ αντιφατική.


Έχω μια μανιώδη συνήθεια να μην πετάω τίποτα, εκτός από ορισμένες μέρες στις οποίες αποφασίζω να αδειάσω όλο μου το σπίτι.

Όταν αποφασίζω να πετάξω,
σημαίνει ότι έχουν συμβεί κοσμοιστορικές αλλαγές στη ζωή μου
και αισθάνομαι ότι δεν χρειάζομαι κανένα από τα πράγματα μικρά ή μεγάλα που με περιβάλλουν στο κουβούκλιό μου.

Αλλιώς έχω κουτιά και ντουλάπες γεμάτα ιστορίες,μυρωδιές και ανθρώπους που δεν θα πετάξω ποτέ.

Τα κουτιά μου, έχουν γεμίσει με παλιές φιλίες και παιδικούς έρωτες που κρατούν ζωντανό ό,τι έχω ζήσει.

Φάκελοι, αρωματισμένοι ή μη,
φωτογραφίες (πόσες φωτογραφίες...)
από εμένα κι από εσένα, απ την αστυπάλαια,
απ την ελαφόνησο,
από εμένα την ίδια έτσι ή αλλιώς.
τραπουλόχαρτα, αποχαιρετηστήριες κάρτες καρτ ποστάλ,
από παιχνίδι θησαυρού στο μαρούσι,
συσκευασίες χαρτιά περιτυλίγματος,ενθαρρυντικά ποστ ιτ,
ζωγραφισμένες χαρτοπετσέτες εισητήρια από συναυλίες θέατρα και σινεμά, ένα καλαμάκι, ένα ποτήρι που έπινες πορτοκαλάδα μου το έδωσες και ξέχασα να το πετάξω.

το χαρτί με εκείνο το ερωτηματικό, το ηλιοβασίλεμα στην αστυπάλαια,
τα χαρτάκια που μου έγραφε η sorrow, με τα ιδρωμένα της χέρια,
"πρέπει να περάσεις αθήνα" "να διαβαζεις συγκεντρωμενα ηλέκτρα"
"και να κάνεις επαναλήψεις"

τα ten to go του κωστα που μου τα εδινε ολα

τα αστεια του παναγιωτη, τη φωτογραφια απο την ηλιθια μαιμου και κατι γαλοπουλες...

Και απ την αλλη,
είναι όλα αυτά τα πράγματα τα οποία δεν ξέρω τι θέλω να τα κάνω.
Ο καθρεύτης μου τα ρούχα μου τα απορρυπαντικά στο σπίτι,
τα το λαπτοπ,
τα ηχεία, το κραγιόν μου.
Ώρες ώρες θέλω να τα ξεφορτωθώ όλα αυτά,
και να μείνω με τα κουτιά μου.
Δε θέλω ούτε μπλούζες ούτε λαπτοπ ούτε κραγιόν να μου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση.
Νιώθω τόσο εξαρτημένη από τέτοια αντικείμενα,
που κάποιες φορές πιστεύω ότι είμαι άλλος άνθρωπος χωρίς αυτά.

Δεν καταλήγω κάπου.
Απλά,
νιώθω απελπιστικά αδύναμη
να αποχωριστώ οποιαδήποτε απ τις 2 κατηγορίες αντικειμένων που περιτριγυρίζουν τη ζωή μου.
Τα κουτιά μου γιατί είμαι εγώ και τα άχρηστα αντικείμενα
γιατί μου ενδυναμώνουν το εγώ.

άρα δεν ξέρω,πιστεύω ή δεν πιστεύω στα αντικείμενα.
δεν ξέρω.
καλησπέρα