άτιτλο

Τις νύχτες και τις ημέρες μου τις έχω συνδυάσει μαζί σας.
Τα κτητικά "μου" γίνονται "μας".
Οι ξεχωριστοί χώροι μετατρέπονται σε έναν και ενιαίο.
Πως γίνεται να με ρωτάς γιατί χάρηκα τόσο πολύ με τη χαρά σου?
Να ρωτάς καλύτερα πως γίνεται να μην χαρώ με τη χαρά σου?
Αφού αν είναι δική σου είναι και δική μου αυτόμάτως.
Είστε τόσο εσείς,
και τόσο δικές μου που θέλω να σας μοιραστώ με όλο τον κόσμο,
αλλά ξαφνικά, όταν ο κόσμος σας οικειοποιείται,
με καταλαμβάνει μια παιδική ζήλια.
Που υπάρχει μέσα μου για την καθεμία από εσάς
για πολλούς και διάφορους λόγους.
Και νιώθω πως αφού έχουμε καταφέρει να περπατήσουμε μαζί
στους πιο άτσαλους δρόμους
σημαίνει μάλλον πως θα μπορέσουμε να περπατήσουμε παντού.

Αδυνατώ να φανταστώ τον εαυτό μου αποκομμένο από εσάς.
365 ημέρες έχει ο χρόνος και σε καθεμία απ αυτές
υπάρχουμε μαζί.
Ανοίγω τα ντουλάπια σου,
και βλέπω τα σπασμένα μου κομμάτια φυλαγμένα εκεί μέσα.
Εθελοντικά πήρες όλο το βάρος από επάνω μου,
το μετέτρεψες σε πούπουλα μπροστά μου,
αλλά το κράτησες για να σε βαραίνει και εσένα.
Το βάρος από δικό μου, έγινε δικό μας.

Τα σπίτια είναι το σπίτι μας.
Και το πανωφόρι μου είναι όσο μεγάλο χρειάζεται,
για να σας ζεσταίνει όλες
όταν θα υπάρχει ανάγκη.
Προσπαθώ να ανταποδώσω ότι μου έχετε προσφέρει δίχως να ζητάτε αντάλλαγμα.


Αποτελούμε τέσσερις μαζί μία μοναδική και ξεχωριστή ενότητα.
Ένα σύνολο κοινών αναμνήσεων και καθημερινών μαραθωνίων,
που ενσαρκώνεται στο βλέμμα της καθεμιάς μας.
Η ασφάλεια και η ζεστασιά που αισθάνομαι
είναι τόσοο αξεπέραστα.
Κλείνω τα μάτια μου δίπλα σας και πέφτω σε ύπνο βαθύ.
Γιατί δίπλα σας δεν χρειάζεται να υπάρχει καμία αγωνία.


για την Μάρω Ντ., την Ειρήνη Κ. και τη Μαρία Κ.
την οικογένειά μου.