Saturday night fever

Κυριακές πρωί συνήθως ξυπνάω με πονοκέφαλο. Τα κυριακάτικα πρωινά, είναι πάνω κάτω ασπρόμαυρα. Οκτώ το πρωί, δύο το μεσημέρι, επτά το απόγευμα, παύση.

βλέφαρα, ξυπνούν, ξανακλείνουν, κενό, τύψεις. 

Πόσο ωραία περάσαμε χθες. Εχθές, γύρισα σπίτι,και κοιμήθηκα πλάι πλάι με άγνωστη λεία. Άνοιγμα ματιών. Γιατί. Γιατί.Γιατί Περνάει τόσο αργά ο χρόνος; Άλλοι ξυπνούν και κάνουν ταξίδια που είδαν στον ύπνο τους,άλλοι κάνοντας μετάνοιες. Ανακατωσούρα. Στο στομάχι στα σεντόνια, στα μαλλιά, παντού.Αποκεφαλισμένη.

Εχθές φάνταζαν όλα σωστά και στη θέση τους.Μουσική, τσιγάρα,απογύμνωση.Ακαταστασία.Μαύρος καφές στάζει από την οροφή και λερώνει το πάτωμα.Αποκόμματα από εφημερίδες, τα ατυχήματα της νύχτας του σαββάτου σε ασπρόμαυρα γράμματα και ενδεικτικές φωτογραφίες.

Το πιάνο ξεκούρδιστη ασύμφωνη μελωδία να παίζει τις νότες του πονοκεφάλου.Παραισθησιακές διαδρομές έως το περίπτερο και πίσω.Σκουπίδια αλουμινένια και χάρτινα.Υπερανάλυση.Κλείσε τα πατζούρια με τυφλώνει ο ήλιος, που την νύχτα δεν την είδε ποτέ.Ξέρει να κάνει τη δουλειά του τις ώρες που πρέπει γύρω γύρω όλοι.Καμουφλάρει πολύ το σκοτάδι.Δεν συγχωρεί τίποτα.Πάρτα όλα όπως τα ζήτησες.Με τις συνέπειές τους.

Αποπνικτική μυρωδιά, εκπομπές του δέρματος και των ρούχων.

Ζέστη και ιδρώτας. 

Νύχτες Σαββάτου, όλοι όλων, αυτοδιάθεση, επαφή, κοινωνικότητα, αστειάκια. Χα χα, χου χου. Παύση.

Κυριακή πρωί. Το απόλυτο μηδέν. Χέρια στις τσέπες, άδειες οι τσέπες, δάχτυλα τρεμοπαίζουν κάτω από το πάπλωμα.

Επαναλαμβάνουν την κίνηση της χειραψίας μόνα τους.Χαμογελάει και το στόμα, ακολουθώντας,τυπικά.

Πωλείται-Ενοικιάζεται.

[Λέτε πως "Δεν πρέπει τα πράγματα να τα σκέφτεσαι τόσο".


Αυτή η ανάγκη υπερ-ανάλυσης δεν είναι απαραίτητα επιλογή
ούτε ακριβώς συνήθεια είναι.
είναι αποδόμηση και αποκωδικοποίηση.]


Άλλαξαν οι απαιτήσεις και τυποποιήθηκαν οι πράξεις.
Φαίνεται πως πλέον ο ανθρώπινος εγκέφαλος ακολουθεί
συγκεκριμένες λειτουργικές μεθόδους για να πετύχει αυτά που θέλει.
Και ο τpόπος του τείνει να ακολουθεί την καταναλωτική διαδικασία.
Self explanatory.


Πρέπει

Να είναι όλα δηλαδή, τόσο επιπόλαια, τόσο γρήγορα, τόσο απερίσκεπτα,
να περνούν- να τα ξεχνάς - να σου μένει μόνο το άρωμά τους.
Να μην μας αγγίξει τίποτα τις καρδούλες.
Όλα να τελειώνουν γρήγορα, σαν κακό σεξ.
Να φτιάχνονται γρήγορα σαν φαστ φουντ.
Να αγοράζονται με ένα ευρώ και ενενήντα εννέα λεπτά.
Να χαλάνε γρήγορα όπως ένα πλαστικό ανεμιστηράκι.
Να τρυπάνε όπως οι συνθετικές κάλτσες.
Να βρωμάνε όπως οι πλαστικές σόλες των νάικ.
Να απογοητεύουν όπως  τα wonderbra.
Μία φαύλη αλυσίδα που αντιγράφει την καταναλωτική αλυσίδα του σήμερα,
έχει γίνει ένα με τον ανθρώπινο ψυχισμό.
Απενοχοποιούνται ( χάνουν την ουσία τους) τα πάντα.
Μετατρέπονται σε ένα αισθητικό επιφανειακό καταναλωτικό αγαθό.
Το έπαθαν ήδη τα 50's και η πανκ.
και όχι μόνο.

Ένας άνθρωπος που διαπερνάται από τίποτα.
Δεν διαπνέεται από καμία αλήθεια.

Ξέρει να φτιασιδώνεται, και ξέρει να διαφημίζεται.
Ταυτόχρονα ξέρει, τι θα ακούσει αν συμβούν τα παραπάνω με επιτυχία.
Αυτό ονομάζεται αυτοπεποίθηση, τις καλές ημέρες.

Ελέγχει τα πάντα γιατί ξέρει να τα αγοράζει και να τα πουλάει.
Και μετά να τα πετάει, να τα ανακυκλώνει.

Ξέρει να διαχωρίζει το συναίσθημα από το ζώο,
μα δεν μπορεί να διαχειριστεί το ζώο.
Το συναίσθημα μπορεί να κρυφτεί, να μασκαρευτεί,
αλλά το ζώο, είναι δύσκολο.Ακούγεται ιδιαίτερα βολικό.

Τοίχος με πέτρες τούβλα τσιμέντο και μπογιά.
Χημικά που την απορροφούν
πριν αγγίξει η πληροφορία
το απόκρυφο σημείου του εγκεφάλου που συνδέεται με το συναίσθημα.

Να πρέπει όλα να ακολουθούν μια συγκεκριμένη ροή αμερικανικής σειράς.
Και όλα στη ζωή να πρέπει με αυτό τον τρόπο εκβιαστικά και σεξουαλικά.
Να πρέπει να έχουν συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας
και τίποτα αυθόρμητο να μην είναι επιτρεπτό.
Είναι ασυνήθιστο επομένως απορριπτέο.
Μπορεί πια μόνο κανείς να προσποιηθεί οργασμούς,
και να αισθανθεί έναν,
πληρωμένο και συγκεκριμένο.
Όπως τον ζήτησε.

Δεν ξέρω αν οφείλεται αυτή η μαλάκινση στα trends, στη φτήνια, ή στην αγορά.
Και είναι αλήθεια πως οι homo sapiens sapiens, χρησιμοποιούμε το 20% του εγκεφάλου μας.
Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε και το 100.
Δεν συμβαίνει απ ότι φαίνεται.



Όσο πιο συγκεκριμένοι γίνονται οι άνθρωποι,
τόσο λιγότερο συγκεκριμένα γίνονται αυτά που έχουν ενδιαφέρον πάνω τους.

Καλοκαιρινές διακοπές,για πάντα.(?)

Η Α. έκλαιγε πριν.
Απελευθέρωσε τον αέρα που την έπνιγε τόσο καιρό με μιά αργόσυρτη εκπνοή διαρκείας.Πολύ καλημέρα σας.
Καλημέρα σε σας.Είναι πολύ φωτεινές οι καλοκαιρινές μέρες για να κάνεις πως δεν βλέπεις.
Μα πόσα πράγματα μπορεί να αντέξει ένας ανθρώπινος νους, ένα μικροσκοπικό κορμί.
Στη μέση του καλοκαιριού στη μέση μιάς πόλης που βρωμάει μιζέρια;
Ασφαλώς λίγα.Ίσως οι ποιητές έχουν δίκιο.Καταχώνιασε την λογική σου με λίγη λεβάντα μαζί με τα χαλιά τα χειμερινά.Δεν είναι εποχές αυτές για να σκέπτεται κανείς λογικά.
Είναι καλοκαίριι για όνομα του Θεού.
Να σε δω να χορεύειςς ροκ εν ρολ ιδρωμένη.
Εσένα ή εμένα.
Ή κάποιον που θέλει να ξεσπάσει.

Thoughts of a spoiled girl.

[ Κακομαθημένα κόβω βόλτες μες το σπίτι, που φέτος το καλοκαίρι δεν θα προλάβω να πάω διακοπές, διπλώνοντας, τσαλακώνοντας ρούχα, ανακατεύοντας ντουλάπες και καταστρέφοντας μικρά αντικείμενα που θα μου λείψουν αύριο το πρωί.]
 Παίρνω ένα ποτήρι νερό βρύσης και ένα κερί που μυρίζει περίεργα,να βγω στο μπαλκόνι,να το ανάψω να κάνω ατμόσφαιρα και να χαρώ τους γείτονές μου που έχουν ξετρυπώσει και έχουν βγει κι αυτοί στα μπαλκονάκια τους μετά από έναν κουραστικό αλλά όχι και τόσο -κρύο- χειμώνα.Κοιτάζω τα μπαλκονάκια που ξαφνικά είναι παντού, μικρά και μεγάλα και τα συνδέω τυχαία με τους ήχους και τις μυρωδιές: όπερα, γεμιστά, μηχανάκι delivery, ικαριώτικος, γέλια, τσακωμός.
 Τα μπαλκονάκια το ένα πάνω στο άλλο, μικρά και μεγάλα, ανθισμένα, παρατημένα, γεμάτα,άδεια, με μπουγάδες ή χωρίς, τηλεοράσεις, λαπτοπ, κρασί ή μπύρες, γυναίκες, άντρες, και τα παιδιά για ύπνο...μάλλον.Στοιβαγμένα έτσι, τυποποιημένα και παραλληλόγραμμα σαν συσκευασίες, θα τα αγόραζες δυό δυό στο μπακάλικο,δεν θα τα χόρταινες.
 Ξεκίνησαν και φέτος τα νυχτερινά μπαλκόνια, λες και είναι φεστιβάλ, μπιενάλε, κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό.Το απόλυτο σύμβολο της αποφόρτισης.Νύχτες πρεμιέρας στα μπαλκόνια.
 Αριστερά ξανά τα μικροσκοπικά φωτάκια του βουνού της χαλάρωσης που μου βγάζουν γλώσσα και θέλω να τα σπάσω στο ξύλο και δεξιά η θάλασσα, τόσο cool και αδιάφορη, λες και σήμερα παίρνει την εκδίκησή της, αφού την περιφρόνησα τόσες φορές.Όταν τη χρειάζεσαι είναι εκεί κ έχει γύρω της ένα διάφανο τείχος, που φωνάζει να μην την πλησιάσεις.
Έκανα το λάθος κι έχω στα χέρια μου το μπουκαλάκι του αρώματος του περσινού καλοκαιριού, και προσπαθώ να καταλάβω αλήθεια αν μου αρέσει που το μυρίζω.Η νέα μου κακιά συνήθεια.
 Και τώρα το χω σφηνώσει μέσα στο ρουθούνι μου και προσπαθώ να βγάλω άκρη.Μυρίζει, φρέσκα.
Κυρίως φρέσκο έρωτα, φρέσκο δέρμα σε καθαρά σεντόνια, μυρίζει Αστυπάλαια -αν και όλα μυρίζουν Αστυπάλαια- αλλά μυρίζει και αγωνία που πέρασε.Μυρίζει Γιώργο.Μυρίζει Μάρω, Μαρία Ειρήνη.Και μυρίζει Παναγιώτη, και 15αύγουστο.Από πέρυσι.
 Αναρωτιέμαι τιι θα μου θυμίζει το φετινό καλοκαίρι, του χρόνου τέτοια εποχή.



[αφιερωμένο σ αυτο το παιδί που κάποιον περίμενε σήμερα στο κτελ με τριαντάφυλλα στα χέρια.romance ISNT DEAD.]

Τα μπλουζ [του πρόωρου] αποχωρισμού.

Οι μέρες άλλαζαν σε χρόνο αόριστο κι όμως καθορισμένο απ το σύμπαν,
πως έτσι πρέπει να γίνεται.
Κι έχανα αυτές τις νεκρές ημέρες, πριν να προλάβω να κανονίσω για την επομένη.
Έχει περάσει όχι μία μέρα,
αλλά τρία χρόνια έτσι, σε μιά πόλη που απ το μπαλκόνι σου θυμίζει καλοστημένο επιτραπέζιο,
με ζαριές να έρχονται έτσι και αλλιώς, μιά μπροστά και μία πίσω.
Έναν αέρα που έχει αυτή η πόλη, που ή φλογερό καλοκαίρι θα μυρίζει, ή  βροχερή ακαμψία.
Μέσα στο ούτε κατά διάνοια σαιξπηρικό τοπίο, μιάς πόλης μικρής και ρουτινιάρας, με τόσα πράγματα, θάλασσα και βουνό που όλο ακούς και ποτέ δεν βλέπεις,μόνο τ αγγίζεις λίγο με το δαχτυλάκι του ποδιού σου, παίζοντας με την προοπτική με μάτια μισάνοιχτα, σε κάποιο κρεβάτι φουρτουνιασμένο,απαντώ ακόμη τα πιο σαιξπηρικά ερωτήματα.
 Διάλογοι με τον εαυτό μου και βαρύ μεταλλικό νερό να τρέχει ποτάμια απ τις βρύσες των ασεβών.
Για τις αγωνίες μας μόνο το φεγγάρι είχε αυτιά.
Μοναξιά ανάμεσα σε τόσο γνώριμες εικόνες νιώθεις, μα είναι πιο ύπουλη και πιο μοιραία.
Δεν προλαβαίνω να σηκώσω το χέρι το αριστερό με το ιδρωμένο ρολόι,και να πω στο χρόνο να σταματήσει να μας περιμένει, μπας και προλάβουμε.
Την αγαπώ αυτή την πόλη, πιο πολύ γιατί με κάνει να σκέφτομαι αδιάκοπα.

Καθημερινοί χαρακτηρισμοί αφελώς τοποθετημένοι αόριστα στο χωροχρόνο.

Είμαι κυνικός ακριβώς επειδή είμαι ρομαντικός.

Ρομαντικός επειδή ζητάω πολλά.
Κυνικός αποθεώνοντας το τίποτα.
Διαβάζω πολύ για να είμαι κάτι λιγότερο απο τα δύο αυτά μαζί.
ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ επειδή αμφισβιτώ τον εαυτό μου 
όσο τον υπερασπίζομαι.
Νάρκισσος επειδή ξέρω στην πραγματικότητα ποιός είμαι.
Καταθλιπτικός όταν αντιλαμβάνομαι διαφορετικά.
Μανιακός όταν περιγράφω.
Παρατηρητικός ερμηνευτής
όταν συναναστρέφομαι κι όταν αισθάνομαι.

Θέλει 30 δευτερόλεπτα 
ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να αυτοκαταστραφεί.
Άλλα τόσα για να μάθει να παρατηρεί.
Και όλη τη ζωή μπροστά του, 

Κερασάκι στην τούρτα ενός αιώνιου και ανεξήγητου συναισθηματικού χάους,
είναι η προσπάθεια να μπει σε μια τάξη.
Για να μη σε λένε κυνικό ρομαντικό νάρκισσο καταθλιπτικό μανιακό ή Κώστα Παπαδόπουλο.


 [αφιερωμένο στον Κίμων]

Άφησα πάλι την πόρτα ξεκλείδωτη.
Κλείνοντας έκανε μπαμ.
Έχω βαρεθεί αυτό τον ήχο
και το σπίτι αυτόέχω βαρεθεί
Και να που χρησιμοποιώ τη λέξη φιλότιμο
για να περιγράψω κάτι σαν τον έρωτα.
τον έρωτα;
αυτό δε χωράει στον έρωτα.
Μ έχει κουράσει και το σπίτι 
κι εσύ
και δεν μπορώ
πια 
ν αφληνω διάφορες πόρτες ξεκλείδωτες,ελπίζοντας.
Αυτός δεν προσπαθεί να περάσει,
δεν προλαβαίνει να προσπαθήσει,
δεν προλαβαίνει να μην περάσει,
δεν προσπαθεί.

Είμαι και δεν είμαι
απ τους ανθρώπους που υπομένουν.
Δόξα τω θεώ.
Με σένα έμαθα να περιμένω.
Έμαθα να περιμένω,
να περιμένω
να περιμένω.

Περιμένω κουρασμένη και νυσταλέα,
για να περάσει η νύχτα,
του ενός λεπτού
να ξυπνήσω το πρωί,
για να με χωρίζεις,
όλη μέρα.
Για δύο στιγμές.
Θολές σκοτεινές, εύκολες.

Παραισθησιακά,

άκουσα,

ένα τραγούδι

που πίστευα

πως έχεις την δύναμη ν ακούσεις,

και να παραδεχτείς,

πως εμένα σκέφτεσαι.

όταν τ ακούς.

αυτά

ονειρεύομαι εγώ.





έτσι αρχίζεις να βλέπεις στον ύονο σου τ αυτονόητα.

Καληνύχτα

Δεν είναι τίποτα,
τίποτα,
εάν όχι μία περίπλοκη μαθηματική εξίσωση,
που λέει πως εσύ δεν με καταλαβαίνεις,
αλλά χ+ψ=
ολα αυτά που αγαπώ.
Ήλιος καλοκαιρινός δηλαδή.


Και μιά άλλη συνάρτηση που λέει
πως όσο και αν με καταλαβαίνεις,
δεν θα μπορούσε ποτέ.
[χ +ψ=απλά χ και τέτοιες μαλακίες.]
Μόνο συννεφιά θα μπορούσε,
αν μπορούσε κιόλας.

ΜΟΝΟ
Τ Ε Χ Ν Η     ΚΑΙ   Α Γ Α Π Η   Α Ν Ε Υ   Ο Ρ Ω Ν.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ.

Welcome to zombieland.

Τι τα θελω;
να γεμίζω και να αδειάζω 
με στιγμές
μεχρι να βρεθώ παλι ταπί
και κουρασμένη,
στη μέση ενός γνώριμου δρόμου.
Κάτι τέτοιες μέρες με σπρώχνουν πάλι
σε πράγματα ανθυγιεινά...

Τι να τα κάνω;
Αφού ξανά ισορροπώ πάνω στη ρόδα,
όπου φαίνεται
ο μόνος που με καταλαβαίνει
είμαι εγώ.

Και πάλι,
οι πιο συγκλονιστικές αναμνήσεις μου,
να μην είναι αυτές που πρέπει.
Να είναι τρομακτικές,
κυρίως γιατί έχω ξεχάσει
πως έτσι ήμουν εγώ,
και άλλαζα μέρα με τη μέρα,
και ήμουν μία το ένα και μία το άλλο,
και δεν φοβόμουν κανέναν
και  δημιουργούσα,
γιατί δεν είχα προλάβει ακόμη να κουραστώ
να ζω την ίδια μέρα,
τόσες φορές
μέσα στον χρόνο.
Που πρώτη φορά στη ζωή μου
αισθάνομαι πως δεν είναι αρκετός.
Μπορεί να μεγαλώνω απότομα.
Και ουρλιάζω από μέσα μου.
Στο πρόσωπό μου δεν φαίνεται τίποτα.
Ούτε σ αυτά που λέω.
Γιατί τώρα σε όλους φαίνομαι "πιο κανονική."
 

Ε λοιπόν όχι,
Δεν είμαι.
Και λυπάμαι που το πιστεύετε.






 

The evolution of appreciation.

Μου το χαν πει πως πάει έτσι, κι αρνιόμουν να το πιστέψω.Πιο πολύ φοβάμαι να το πιστέψω τώρα, πως ξεχνάς όλο και πιο εύκολα.
Λες και ξελές πιο εύκολα.
Λες ναι πιο εύκολα.
Κάθεσαι πιο εύκολα.
Κουράζεσαι πιο εύκολα.
-Εσύ που κοιτούσες τον εαυτό σου στον καθρεύτη και και του κολλούσες 5 που δεν έχει κουραστεί ακόμα.-
Και μεγαλώνεις και μεγαλώνει ο φόβος,
και χάνεται το συναίσθημα της αφθαρσίας.
Το βλέπεις και στα παντελόνια σου που φθείρονται στα γόνατα και τις τσέπες.
Και είσαι πιά ειλικρινής μόνο όταν κοιμάσαι,μα κι ο ύπνος δεν είναι πια τίποτα, 
είναι τα όνειρα σου, 
οι πιο υποσυνείδητες σκοτεινές εξωτερικεύσεις της ψυχής σου που χάνονται στον εγκέφαλό σου που τροφοδοτείς με σκουπίδια.

Ξυπνάς, σε λούζει ο ιδρώτας.

Ξεχνιέσαι και ξεχνάς εύκολα.
Στο τέλος το μόνο που μένει 
είναι μια σιωπηλή αποδοχή αυτών που τελικά έγιναν.

Αποδοχή αυτών που σκεπτόσουν
και που σκοτώθηκαν σαν τους σκύλους απο μεθυσμένα αυτοκίνητα.
Τα κουφάρια τους μυρίζουν μέσα από καθετί που λες και κάνεις πια.
ΜΑ 
Μα τι να κάνεις κι εσύ?
Γίνεται να κάνεις αλλιώς?
Πόσο άλλο παυσίπονο θα καταπιείς?
Έχεις κουραστεί ήδη.
Και θα κουράζεσαι μέχρι να ξεμωραθείς ξανά.
Γιατί μέσα σε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου,
αυτής της κλίμακας που αποκαλούμε ζωή,
ξαφνικά παύει να σου αρκεί το οτιδήποτε.
Ούτε οι μάντρες είναι αρκετές, ούτε οι αλάνες, ούτε οι φίλοι , ούτε η αγάπη, ούτε η γκόμενα, κι ούτε καν η δεύτερη..

Δεν είναι ο κόσμος αυτός που φτιάξαμε το πρόβλημα,
είναι το παιχνίδι που παίζουμε, 
ανέκαθεν παίζονταν έτσι.
και είναι αυτομαστίγωμα,
ατέρμονο,
είναι τυφλή εμπιστοσύνη, 
μία φοβία και μία απόφαση.

The awful truth.

Η βροχή είναι για ν' ανθίζουν τα πάντα για καιρό.
Ή τα πάντα ανθίζουν για να βρέχει για καιρό;

Σκέφτομαι συχνά ποιά πράγματα θα ήθελα να εξαφανίσω απ τη γη,
φτιάχνω μιά τεράστια λίστα που ούτε στο ίδιο μου το κεφάλι δεν χωράει, με όλα αυτά που μισώ.
Δεν θέλω τίποτα να εξαφανίσω, ούτε τις Δευτέρες, ούτε τις αρρώστιες, ούτε τα χανγκόβερ, ούτε τους τσακωμούς, ούτε το χάος,
ούτε την απογοήτευση, ούτε τα λαχανάκια βρυξελλών, κι ούτε αυτή εκεί που θέλω να της σπάσω τα μούτρα..
Εννοώ,
είναι πολύ εύκολο να λες πόσα πράγματα δεν σ αρέσουν,η ζωή είναι κυριολεκτικά απαίσια.
Κι όλο το θέμα τελικά αυτό με την ομορφιά,
και τα ωραία πράγματα, και τις χαρές, τις ομορφιές και το σύμπαν ολόκληρο τέλος πάντων, είναι πως μέσα στην ομορφιά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την ομορφιά,
και μέσα στις επιτυχίες δεν μπορείς να πεις "Να εδώ είμαστε" ή "Τώρα μάλιστα!" ή κάτι.
Ούτε κάθε μέρα είναι γιορτή, ούτε τίποτα.
Και δεν θα πρεπε και να είναι.
Μεγαλώνω μέρα με τη μέρα και συνειδητοποιώ πως ο κόσμος έτσι λειτουργεί.
Δεν θα μπορούσες μέσα σε ένα ονειρικό περιβάλλον να ονειρευτείς,
ούτε να εκτιμήσεις αυτά που κερδίζεις, αν τα έχεις πριν καν τα διανοηθείς.


Ο κόσμος, δεν πρέπει να είναι μόνο ωραίος.


Δεν θα είχε βέβαια πόλεμο, δεν θα είχε μίσος, δεν θα είχε αδικία, ούτε Δευτέρες, ούτε δουλειά.
Μα δε θα είχε ούτε αληθινή αγάπη, ούτε ειρήνη, ούτε Κυριακές, ούτε ξεκούραση, ούτε επιτυχίες, ούτε ενθουσιασμό.

Είναι πράγματι μεγαλειώδης αυτή η ισορροπία ανάμεσα στο όμορφο και το άσχημο, το κακό και το καλό.
Είναι αυτό το τέλειο ying yang, η νύχτα μέρα, το μαύρο με το άσπρο μέσα, και το άσπρο με την υποψία του μαύρου,
κι είναι αυτό που μας κάνει να συνειδητοποιούμε την αναγκαιότητα και των δύο.

Ένας κόσμος μόνο μαύρος, δεν θα φάνταζε έτσι, αν δεν υπήρχε αυτό το ανταγωνιστικό λευκό.
Κι ένας κόσμος λευκός, δεν θα είχε να μας πει τίποτα,αν δεν είχαμε ένα δείγμα έστω και ελάχιστα αρνητικό.

Αντιπαράθεση, διαφωνία, ισορροπία.

Σκεφτείτε απλά, πως στη ζωγραφική τα αντίθετα χρώματα είναι παράλληλα και τα συμπληρωματικά.


 

Φεβρουάριο είναι νωρίς για φφφράουλες.

Δεν είναι διχασμός, αυτό.

Δηλαδή είναι.

Αλλά περισσότερο μοιάζει με αποχωρισμό, 

"Γειά σου, εγώ,και καληνύχτα, εγώ.

Τίθεσαι σε διαθεσιμότητα για κάποιο χρονικό διάστημα ίσως από τώρα εις άπειρον."

Θα σε ξεθάψω όταν σε χρειαστώ ξανά..

Ούτε ένα βαμβακερό σκέπασμα

δεν θα μας χωράει αν τρυπώνουν και τα εγώ,

σαν αυτά τα παραχαιδεμένα παιδιά, 

κάπου εκεί ανάμεσα στις ανάσες και στα πόδια

που με δυσκολία μες τα σκοτάδια,

προσπαθούν να ζεστάνουν το ένα το άλλο..

Να ήταν εύκολο να σταματήσει το μυαλό μου τα βουβά παραμιλητά

και να τ αρχίσει το στόμα μου..

Και να μουρμουράει ένας άλλος Α., καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει, κοντά στ αυτιά μου.

Fill in the gaps.

και να φωνάζει μια παραπονεμένη πτυχή του εαυτού μου

FILL IN THE GAPS

FILL IN THE GAPS

FILL IN THE GAPS.

Και να ψυθιρίζεις εσύ με ένταση

δεν ξέρω για ποια κενά μιλάς

δεν ξέρω για ποια κενά μιλάς

δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάς.

Δεν πηγαίνω και πολύ μακριά το ξέρω
αλλά εσύ φταις γιατί μ έχεις αφήσει να σε συνηθίσω.
Και η άνοιξη φέρνει τις φράουλες,
την άνοιξη το χελιδόνι
και εγώ η αλήθεια είναι πως
γνωρίζω πολύ καλά πως σε δύο ίσα κομμάτια θα κόψω την πρώτη ανοιξιάτικη φράουλα.
Κι ας λέω ό,τι λέω,
και ας παραλύει που και που η συνείδησή μου.





[στον Γ.]

Pop brain, brain full of pop

Στο High Fidelity λέει ότι οι άνθρωποι είμαστε αυτά που μας αρέσουν.
Έχω μανία με την ποπ κουλτούρα,
μπορώ να μιλήσω πιο εύκολα με εικόνες, τραγούδια, στιγμιότυπα από ταινίες, στίχους, γραπτά άλλων  απ ότι με κάτι που δημιουργώ απ το μηδέν.
Είναι ένας τρόπος να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου.

Μου αρέσει να δημιουργώ, αλλά πριν καν ξεκινήσω να το κάνω, είχα αποκτήσει την συνήθεια, να συλλέγω, και να ανασυνθέτω αγαπημένα, τυχαία, οτιδήποτε.Να παρατηρώ και να μαθαίνω, να αγαπώ, βλέποντας τα πράγματα, μέσα από άλλα πράγματα.

Αισθάνομαι πως πολύ πριν αποκτήσω την εμπειρία,
είχα ήδη το αισθητικό βίωμά της.
Από τότε οι εμπειρίες μου προσπαθούν να προφτάσουν την αισθητική τροφή την οποία καθημερινά και ασταμάτητα καταβροχθίζω.

Έζησα το πρώτο μου φιλί σ ένα περίεργο όνειρο πρώτα, μετά στο Virgin Suicides,
και τέλος στην πραγματικότητα.
Από τότε όσα φιλιά έχω δώσει κ έχω δεχθεί είναι μελαγχολικά και ροζ.

Το πρώτο μου τσιγάρο ήταν ακριβώς το πρώτο τσιγάρο της Μαρζάν στο Περσέπολις.

Νομίζω δεν υπάρχει κάτι που ξέρω να κάνω καλύτερα απ το να είμαι μία groupie.
Και δεν το θεωρώ καθόλου κακό.Ίσα ίσα.
Κάθε νέα μου εμπειρία έχει για μένα την ρευστότητα και την ένταση ενός Deja vu.
Μιά νέα Υπερηφάνεια και Προκατάληψη για κάθε πυρετό της ζωής μου, τα νεύρα μου είναι τραγούδια των Rage Against The Machine,οι ταινίες της Κόπολα με κάνουν να μην αισθάνομαι η μόνη μελαγχολική, ατάκες απ το Big Lebowski παίζουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου όταν κάποιος με προσβάλλει, και γελώ μόνη μου.

Το γαργαλητό στην αισθητική, η πρόκληση κάποιας εικόνας που προσπαθεί να ταρακουνήσει τις οπτικές μου ίνες, και μουσική που υγραίνει τα αυτιά μου.
Ταινίες που μου προκαλούν ταχυπαλμία, και βιβλία που δεν σταματάω να διαβάζω, κι ας δακρύζω απ την νύστα.
Δεν υπάρχει πιο έντονη πρόκληση, απ την αισθητική πρόκληση.
Έτσι έχω μάθει να ζω τη ζωή μου.
Μέσα από ένα εκατομμύριο λαδομπογιές, νότες που δεν πιστεύεις ότι συνδυάστηκαν,
ατάκες που δεν πιστεύεις ότι ειπώθηκαν, δειληνά σε σέπια, που βλέπω μόνο κάποια καλοκαίρια.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έμπνευση, απ την έμπνευση τον άλλων.
Δεν υπάρχει απόλυτη αυθεντικότητα,
διότι υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα σ αυτόν τον κόσμο,
κι όλα έχουν ξαναγίνει κάπου κάπως κάποτε.Ακόμη κι αυτά που ζεις.

Τον κόσμο μου τον φαντάζομαι ως ένα γιγαντιαίο κολλάζ αντικρουώμενων τεχνών που με καθορίζουν,
ανακατεμένο με βιώματα, συναισθήματα πολλά, και ανυπέρβλητη έμπνευση.
Ζω μόνο παρέα μ αυτά που αγαπώ, και όλα αυτά που σκέφτομαι έχουν αντιστοιχία, στην ζωή του μυαλού της ψυχής και του πνεύματος.Στη ζωή του ματιού, του αυτιού και του χεριού.
Αναπόφευκτο, να πορεύεται κανείς με όσα τον κάνουν να αισθάνεται έκστατικά.



Θα μου πεις δεν έχεις προσωπικότητα.
Θα σου απαντήσω,
συχνά η προσωπικότητα, είναι απλά και μόνο αυτά με τα οποία μας ενδιαφέρει να
ενοχλούμε τον εγκέφαλό μας.

 http://www.youtube.com/watch?v=iV5VKdcQOJE

Πεθαίνουν το ξημέρωμα

είσαι σκιές 
από δυό χέρια που βλέπω να χαιδεύουν το σκοτάδι
και ζεστές καλοκαιρινές ανάσες,
που, κι όμως, επιβιώνουν στο καταχείμωνο
και με κάνουν να ιδρώνω τόσο
που θέλω να σε πετάξω από πάνω μου,
για να αναπνεύσω,

μα όταν φεύγεις παγώνω 
και βλέπω πια μέσα στο κρύο σκοτάδι, 
το τίποτα,
μετανιώνω,

ξανασκεπάζομαι, αγκαλιάζω ξανά
κι αναπνέω

πες μου σε ποιό ψέμα ζω
όταν Ιανουάριο μήνα έχει ήλιο τέτοιο,
όταν σε τέσσερις λευκούς τοίχους
χωράνε τόσες σκιές,
που μπλέκονται και σπάνε το συμπαγές σκοτάδι
που είχα συνηθίσει

το ψέμα
τελειώνει σύντομα
θα το ξεχάσουμε σύντομα...
σαν τα όνειρα και τους εφιάλτες
πριν προλάβουμε καν να τα ζήσουμε
γιατί θα νιώσουμε παγιδευμένοι
επειδή αυτό συμβαίνει
πάντα

και οι σκιές θα μας μαυρίζουν πιό πολύ.

Μιά νύχτα θα κοιμηθείς αλλού.
 
Στους υγρούς δρόμους αυτής της πόλης
μόνο αναθυμιάσεις
θα το θυμίζουν
σαν παραίσθηση μέσα σε τέσσερις τοίχους
χωρίς γυρισμό.
κοιμήθηκα, κοιμήθηκες
κοιμηθήκαμε
ξύπνησες, έβαλες τα ρούχα σου,έφυγες.
έφυγα κι εγώ
και μετά θα γελάμε.
 


Σε ποιό ψέμα ζω σε ρωτάω,
όταν εγώ γράφω μόνο μαύρα
και τώρα γράφω μόνο ανόητα.
 

ειναι τρομερη αυτη η κλιμακωση
στα νευρα μου.
Στην αρχη υπαρχει αυτη η ακινησια και στασιμοτητα
ειναι η θαλασσα που λεμε πριν απ τη φουρτουνα που ειναι παντα πολυ ηρεμη,
μετα συνειδητοποιηση του κακου απειλη απειλη απειλη
και κοκκινες λαμπες αναβοσβηνουν
και τιποτα νταξει ξαφνικα
θελω να σπασω ο,τι βρω μπροστα μου
να παρω ενα οπλο και να πυροβολησω στον αερα
μετα εννοειται να γινω μεγαιρα
και μετα ερχεται η εκδικηση.

Καθε εκδικηση με μεταμορφωνει σε μεγαιρα,
και καθε εκδικηση με ικανοποιει οσο τιποτα στον κοσμο
κρυο πιατο.
τα κρυα πιατα ειναι τα αγαπημενα μου
 

Ο αρνητισμός δεν κάνει καλό

Στην Ελλάδα δεν γίνεται τίποτα.Δεν έχουμε σινεμά, δεν έχουμε μουσική,  δεν έχουμε καλό θέατρο, δεν έχουμε καλούς εικαστικούς κι ούτε ένα καλό βιβλίο.Ούτε οι εφημερίδες μας είναι καλές.Ούτε και τα περιοδικά.Και οι γραφίστες, οι μουσικοί, οι αρχιτέκτονες, οι ηθοποιοί, οι ζωγράφοι, οι συγγαρφείς, οι φιλόσοφοι, οι σκηνοθέτες είναι όλοι κάτι σκατάνθρωποι, που δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει έξω απ την ροζ φούσκα τους, "και να σου πω και κάτι ρε μαλάκα; στην τελική να πούμε,έχω να ασχοληθώ πρώτα με το ψωμί που θα φάμε παρά με τις ασημαντότητες""Και δεν έχω και φράγκο ρε μαλάκα, για να τα πετάω από δω και απο κεί σε συναυλίες, σε σινεμά και σε εκθέσεις."

Ξεροβήχω.Βολεύομαι στην καρέκλα μου, καταπίνω να υγράνω το στόμα μου, κι αρχίζω.

Είμαι έτοιμη να προσάψω αμέτρητες κατηγορίες, σε ανθρώπους που θεωρώ "δικούς μου".Σε ανθρώπους που [αχ δεν μ αρέσουν αυτά που θα γράψω μα μόνο έτσι μπορώ να  περιγράψω αυτή την κοινωνική ομάδα.] "ψάχνονται", που ακούν 5 μουσικές αξιοσέβαστες, κι έχουν μιά αισθητική, η οποία μπορείς να πεις πως δεν είναι και τόσο η αισθητική του μέσου όρου.Οι κατηγορίες αυτές δεν απευθύνονται, σε κανέναν άνθρωπο που έχει κάποιο εξαιρετικά ισχυρό οικονομικό πρόβλημα και δεν έχει κυριολεκτικά να φάει, ούτε απευθύνονται σε αυτόν που ποτέ δεν έδειξε κανένα αληθινό ενδιαφέρον για τον πολιτισμό της χώρας μας.

Οι κατηγορίες απευθύνονται ξεκάθαρα, στα αδέρφια που ανέκαθεν εκθείαζαν τον πολιτισμό, την τέχνη και την αναγκαιότητά τους και στα αδέρφια που αυτή τη στιγμή κάνουν αρκετές περικοπές στα έξοδά τους, αλλά στην ουσία,το φαγητό τους, το ποτό, καιτον καφέ τα έχουν ακόμη στο τσεπάκι.

Και ξεκινάω.Παίρνω φόρα.

Λοιπόν.Αρχικά μην τυχόν και ξανακούσω αυτά τα δεν γίνεται τίποτα εδώ,γιατί θα εκραγεί το κεφάλι μου.Κάθε χρόνο, άνθρωποι κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, για να κάνουν πρόβες θεατρικές οι μουσικές και να κάνουν παραστάσεις ή συναυλίες στις οποίες δεν πάτησες ποτέ.Νέοι σκηνοθέτες, γυρίζουν, ναι μεν low budjet αλλά όχι μόνο,  ΤΑΙΝΙΑΡΕΣ, που προφανώς δεν είδες, και είναι αδύνατον να κατεβάσεις από το internet τώρα.Βιβλία ντάξει δεν το συζητώ, και εντάξει η ζωγραφική έκθεση είναι μάλλον κάτι που πιθανώς δεν ξέρεις καν πως μπορεί να είναι, και νιώθεις και λίγο άβολα να πας μη σε πουν και άσχετο οπότε αστο καλύτερα κι ας είχε τζάμπα είσοδο.

Η αλήθεια είναι πως θα δώσεις έως και 50 ευρώ για να δεις μία συναυλία ενός μεγάλου ονόματος που έρχεται φέτος στην Ελλάδα,δικαιολογημένα.Θα πληρώσεις πες και δύο φορές σινεμά, να δεις μιά ταινία, ξένη και μετά θα πεις αν σου άρεσε ή όχι και γιατί.Άντε να πας και ένα θέατρο.Έκθεση είναι σχεδόν απίθανο να δεις αλλά εκεί είπαμε είναι ότι νιώθεις σαν να σου υποτιμούν και λίγο την νοημοσύνη, αν και θα ανεβάσεις φωτογραφία εξωφύλλου το φιλί του Gustav Klimt για να ξέρει ο κόσμος ότι είσαι αρκετά φιλότεχνος και κουλτουριάρης.Τις υπόλοιπες μέρες όμως φίλε μου για καφέ θα πας.Και για ποτά.Πολλά ποτά, κι αν είσαι άνετος οικονομικά θα τα δώσεις και για κανένα περίεργο να κάνεις και μια μάζωξη στο σπίτι, να συζητήσεις μαστουρωμένος, πόσο χάλια είναι η ελληνική μουσική/ταινία/έκθεση/παράσταση σήμερα,και πόσο απαξιείς,και πόσο δεν έχεις λεφτά αυτές τις μέρες και πόσο ταινιάρα ήταν το Django [ταινιάρα ήταν εννοείται αλλά δεν είναι αυτό το point μου].

Μία βδομάδα, προτείνω να κάνεις κάτι διαφορετικό.Πήγαινε σε μία δωρεάν προβολή, μη βγεις για δύο καφέδες, κράτα το τάλιρο και πήγαινε σκόρπα το, σε μία συναυλία μιας μικής μπάντας που δεν εχεις πολυακούσει αλλά θα μπορούσε και να σου αρέσει.
Και ούτω καθ'εξής.Θεατρική παράσταση νέου έλληνα θεατρικού συγγραφεα έχει με 5 ευρώ στο θέατρο του Νέου Κόσμου.Αν έχεις φοιτητικό πάσο πήγαινε μια δωρεάν βόλτα στην Πινακοθήκη, και δώσε αν είναι 3 ευρώ στη Στέγη, για να δεις μία τρέχουσα έκθεση σύγχρονης τέχνης.Αν θεωρήσεις αυτά που δεις εκτρωματικά, πάσο.

Είναι όντως κακός ο κόσμος που ζούμε.Αλλά,ρεαλιστικά μιλώντας, αν δεν στηρίξεις οικονομικά μία low budjet έκφραση δημιουργική, δεν θα φανεί αυτή από μόνη της.Έτσι είναι.Έτσι λειτουργούν τα πράγματα.Και το ξέρω πως είναι ρίσκο,αλλά αν δεν σ αρέσει σιχτίρισε και μην το ξανακάνεις ποτέ.Είναι εύκολο να βολεύεται κανείς στην γκρίνια του.Ακόμα πιό εύκολο να βγαίνει για  καφέ, κι ακόμα πιό εύκολο, να τσιγκουνεύεται όσον αφορά τις τέχνες,με την δικαιολογία ότι δεν έχει λεφτά.

Εγώ συγχαίρω τους καλλιτέχνες που την παλεύουν στην χώρα μας, όσο κι αν τους υποτιμάς επειδή έχεις κόμπλεξ κατωτερότητας, και τους ανθρώπους που θα συνεχίσουν να ποντάρουν στον πολιτισμό, ακόμη κι αν δεν τους στηρίξεις ποτέ, εσύ που τόσο ενδιαφέρεσαι για την κουλτούρα και τον πολιτισμό και ακούς τόσο ωραία μουσική κι έχεις τόσες καλες ταινίες στο PC σου και αφίσα με το Κουρδιστό Πορτοκάλι πάνω απ τη χέστρα.