Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Καληνύχτα

Δεν είναι τίποτα,
τίποτα,
εάν όχι μία περίπλοκη μαθηματική εξίσωση,
που λέει πως εσύ δεν με καταλαβαίνεις,
αλλά χ+ψ=
ολα αυτά που αγαπώ.
Ήλιος καλοκαιρινός δηλαδή.


Και μιά άλλη συνάρτηση που λέει
πως όσο και αν με καταλαβαίνεις,
δεν θα μπορούσε ποτέ.
[χ +ψ=απλά χ και τέτοιες μαλακίες.]
Μόνο συννεφιά θα μπορούσε,
αν μπορούσε κιόλας.

ΜΟΝΟ
Τ Ε Χ Ν Η     ΚΑΙ   Α Γ Α Π Η   Α Ν Ε Υ   Ο Ρ Ω Ν.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ.


Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Welcome to zombieland.

Τι τα θελω;
να γεμίζω και να αδειάζω 
με στιγμές
μεχρι να βρεθώ παλι ταπί
και κουρασμένη,
στη μέση ενός γνώριμου δρόμου.
Κάτι τέτοιες μέρες με σπρώχνουν πάλι
σε πράγματα ανθυγιεινά...

Τι να τα κάνω;
Αφού ξανά ισορροπώ πάνω στη ρόδα,
όπου φαίνεται
ο μόνος που με καταλαβαίνει
είμαι εγώ.

Και πάλι,
οι πιο συγκλονιστικές αναμνήσεις μου,
να μην είναι αυτές που πρέπει.
Να είναι τρομακτικές,
κυρίως γιατί έχω ξεχάσει
πως έτσι ήμουν εγώ,
και άλλαζα μέρα με τη μέρα,
και ήμουν μία το ένα και μία το άλλο,
και δεν φοβόμουν κανέναν
και  δημιουργούσα,
γιατί δεν είχα προλάβει ακόμη να κουραστώ
να ζω την ίδια μέρα,
τόσες φορές
μέσα στον χρόνο.
Που πρώτη φορά στη ζωή μου
αισθάνομαι πως δεν είναι αρκετός.
Μπορεί να μεγαλώνω απότομα.
Και ουρλιάζω από μέσα μου.
Στο πρόσωπό μου δεν φαίνεται τίποτα.
Ούτε σ αυτά που λέω.
Γιατί τώρα σε όλους φαίνομαι "πιο κανονική."
 

Ε λοιπόν όχι,
Δεν είμαι.
Και λυπάμαι που το πιστεύετε.






 


Σάββατο 12 Απριλίου 2014

The evolution of appreciation.

Μου το χαν πει πως πάει έτσι, κι αρνιόμουν να το πιστέψω.Πιο πολύ φοβάμαι να το πιστέψω τώρα, πως ξεχνάς όλο και πιο εύκολα.
Λες και ξελές πιο εύκολα.
Λες ναι πιο εύκολα.
Κάθεσαι πιο εύκολα.
Κουράζεσαι πιο εύκολα.
-Εσύ που κοιτούσες τον εαυτό σου στον καθρεύτη και και του κολλούσες 5 που δεν έχει κουραστεί ακόμα.-
Και μεγαλώνεις και μεγαλώνει ο φόβος,
και χάνεται το συναίσθημα της αφθαρσίας.
Το βλέπεις και στα παντελόνια σου που φθείρονται στα γόνατα και τις τσέπες.
Και είσαι πιά ειλικρινής μόνο όταν κοιμάσαι,μα κι ο ύπνος δεν είναι πια τίποτα, 
είναι τα όνειρα σου, 
οι πιο υποσυνείδητες σκοτεινές εξωτερικεύσεις της ψυχής σου που χάνονται στον εγκέφαλό σου που τροφοδοτείς με σκουπίδια.

Ξυπνάς, σε λούζει ο ιδρώτας.

Ξεχνιέσαι και ξεχνάς εύκολα.
Στο τέλος το μόνο που μένει 
είναι μια σιωπηλή αποδοχή αυτών που τελικά έγιναν.

Αποδοχή αυτών που σκεπτόσουν
και που σκοτώθηκαν σαν τους σκύλους απο μεθυσμένα αυτοκίνητα.
Τα κουφάρια τους μυρίζουν μέσα από καθετί που λες και κάνεις πια.
ΜΑ 
Μα τι να κάνεις κι εσύ?
Γίνεται να κάνεις αλλιώς?
Πόσο άλλο παυσίπονο θα καταπιείς?
Έχεις κουραστεί ήδη.
Και θα κουράζεσαι μέχρι να ξεμωραθείς ξανά.
Γιατί μέσα σε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου,
αυτής της κλίμακας που αποκαλούμε ζωή,
ξαφνικά παύει να σου αρκεί το οτιδήποτε.
Ούτε οι μάντρες είναι αρκετές, ούτε οι αλάνες, ούτε οι φίλοι , ούτε η αγάπη, ούτε η γκόμενα, κι ούτε καν η δεύτερη..

Δεν είναι ο κόσμος αυτός που φτιάξαμε το πρόβλημα,
είναι το παιχνίδι που παίζουμε, 
ανέκαθεν παίζονταν έτσι.
και είναι αυτομαστίγωμα,
ατέρμονο,
είναι τυφλή εμπιστοσύνη, 
μία φοβία και μία απόφαση.