[Παραισθησιακή η εικόνα του εαυτού μου να τσακώνεται με τον εαυτό του.]
Όρθια καθόμουνα και είχα μία έκφραση απογοήτευσης
στο βλέμμα μου,
βαριανάσαινα κοιτώντας το πάτωμα μ ένα τούβλο στο χέρι, σαν να μετρούσα,
1, 2, 3, 4...
Απέναντι πάλι εγώ κουλουριασμένη σαν απροστάτευτο παιδάκι,
φοβισμένη, με μουτζόυρες στα μάτια, και απελπισία,
έτρεμαν τα χέρια μου και κρύωνα πολύ,
ενώ ήμουν γεμάτη χαρακιές στα γόνατα...
-"Πάντα πέφτεις, όλο πέφτεις, ξεφτίλα είσαι..." μου μιλάω με υποτιμιτικό ύφος,
και φτύνω στο πάτωμα.
Κοιτάζωντας από κάτω, με βουρκωμένα μάτια, πληγώνομαι κι άλλο.
-"Χαχαχαχαχαχαχαχχα... Δεν είσαι δυνατή, ό,τι και να σου πούν εσύ κλαις τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς...
Δεν πας πουθενά έτσι!" Φωνάζω με εμφανή κακία, και τρώω μιά απότομη σουβλιά στην καρδία , και κάθομαι σε μία καρέκλα να ηρεμήσω.Απέναντί μου, αυτή κάθεται ακόμη μ αυτό το ύφος που με εξοργίζει...Μ αυτό το ύφος λυπηθείτε με που σιχαίνομαι.Το σιχαίνομαι αυτό το ύφος.
Από χαμηλά την ακούω να ωρύεται και κλείνω τ αυτιά μου για να μην ακούω τη φωνή της..Η φωνή της είναι βαριά και κάνει κούκου, σαν τη δική μου, όσο δυναμώνει τόσο περισσότερο φαλτσάρει...τη σιχαίνομαι, θέλω να τη χτυπήσω να την κάνω να το βουλώσει.
Πρέπει να είναι πολύ χαζή πάντως....Την κοιτάω έτσι κουλουριασμένη και τη λυπάμαι, γιατί μάλλον είναι και χαζή και ό,τι και να της πω δεν αντιδρά...και φτύνω πάλι αυτή τη φορά πιό κοντά της.
Μου χει σπάσει τα νεύρα, τα μάτια μου βουρκώνουν πάλι απ τα νεύρα και την αυτοσυγκράτηση,μην κλάψεις τώρα και τολμήσει να σε λυπηθεί η καριόλα...Σηκώνομαι όρθια,και χωρίς να το σκεφτώ δεν αρθρώνω λέξη παρά της δίνω ένα δυνατό χαστούκι, κοιτώντας τη στα μάτια.Τα μάτια μας έχουν το ίδιο χρώμα.
"Γι αυτά που μου είπες, θα ήθελα πολύ να πεθάνεις"
"Είμαι εσύ δεν μπορώ να πεθάνω, αν πεθάνω πεθαίνεις"
"Αρκετά μου έκανες.Δεν θέλω να υπάρχεις αλλο...Κάθε στιγμή που περνάει με κάνεις και σε μισώ περισσότερο.
Νιώθω πως μου ρουφάς κάθε σταγόνα ηρεμίας από τα σωθικά μου.Σε μισώ που είσαι αυτή που είσαι.
Με μισώ που είμαι αυτή που είμαι.
Θα σε σκοτώσω στ ορκίζομαι.
Ποιός μας εγκλώβισε και τις δυό εδώ μέσα? δεν γίνεται άνθρωποι σαν κι εμάς να συνυπάρχουν.
Ή ο ένας ή ο άλλος.
Λοιπόν, θα σε σκοτώσω για να ηρεμήσουμε κι οι δύο.Τι λες?"
"Αν το πάρεις εσύ απόφαση εγώ δενθα φέρω καμία αντίσταση, να ξέρεις"
"Ωραία."
"Πολύ ωραία"
"Κάνε τώρα στην άκρη θέλω να το σκεφτώ"
"Τι θες να σκεφτείς?"
"Το ξέρεις πως ήμουν υπερβολική ε?"
"Το ξέρω"
"Γιατί κανένας δεν δείχνει να μας καταλαβαίνει τι κάνουμε εδώ μέσα?"
"Δεν ξέρω"
"Ναι...Κανείς δεν καταλαβαίνει..Και ξέρεις πόσο αχρείαστη είναι η γνώμη τους βέβαια"
"Εμένα η γνώμη τους μου προκαλεί εμετό."
"Χαχα..ναι.Ξέρω, ξέρω."
"Όταν σε βλέπουν να βγαίνεις εκτός ελέγχου φοβούνται, το χεις καταλάβει αυτό έτσι?"
"Ναι.Βέβαια δεν μ ενδιαφέρει.Θα ήθελα πολλές φορές να ήμουν αυτοί όλοι,
για να δω κυρίως τι στραβό έχω εγώ."
"Δεν έχουμε τίποτα στραβό έλα να κοιμηθούμε τώρα."
"Ναι..μπορεί κιόλας.Μπορει όλοι οι άλλοι να έχουν"
"Εμείς έτσι θα λέμε..ναι?"
"Ωραία.Μ' αρέσει αυτό το παιχνίδι.Μάζεψε τώρα αυτά που έσπασες κι έλα να γίνουμε ένα ξανά"
"Θα σου εξηγήσω κάτι και θέλω να μη το ξεχάσεις ποτέ...Δεν ήμασταν ποτέ ένα.Κι αν για κάποιο λόγο σε όλους φαινόμαστε τρελές είναι επειδή όντως, υπάρχουμε και οι δυό εδώ μέσα ταυτόχρονα."
"Δηλαδή δεν είμαι φυσιολογική?"
"Αυτό μόνο εσύ ξέρεις να το απαντήσεις."
",..."
ο τσακωμός που είδα χτες το βράδυ στον ύπνο μου.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ/
Όρθια καθόμουνα και είχα μία έκφραση απογοήτευσης
στο βλέμμα μου,
βαριανάσαινα κοιτώντας το πάτωμα μ ένα τούβλο στο χέρι, σαν να μετρούσα,
1, 2, 3, 4...
Απέναντι πάλι εγώ κουλουριασμένη σαν απροστάτευτο παιδάκι,
φοβισμένη, με μουτζόυρες στα μάτια, και απελπισία,
έτρεμαν τα χέρια μου και κρύωνα πολύ,
ενώ ήμουν γεμάτη χαρακιές στα γόνατα...
-"Πάντα πέφτεις, όλο πέφτεις, ξεφτίλα είσαι..." μου μιλάω με υποτιμιτικό ύφος,
και φτύνω στο πάτωμα.
Κοιτάζωντας από κάτω, με βουρκωμένα μάτια, πληγώνομαι κι άλλο.
-"Χαχαχαχαχαχαχαχχα... Δεν είσαι δυνατή, ό,τι και να σου πούν εσύ κλαις τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς...
Δεν πας πουθενά έτσι!" Φωνάζω με εμφανή κακία, και τρώω μιά απότομη σουβλιά στην καρδία , και κάθομαι σε μία καρέκλα να ηρεμήσω.Απέναντί μου, αυτή κάθεται ακόμη μ αυτό το ύφος που με εξοργίζει...Μ αυτό το ύφος λυπηθείτε με που σιχαίνομαι.Το σιχαίνομαι αυτό το ύφος.
Από χαμηλά την ακούω να ωρύεται και κλείνω τ αυτιά μου για να μην ακούω τη φωνή της..Η φωνή της είναι βαριά και κάνει κούκου, σαν τη δική μου, όσο δυναμώνει τόσο περισσότερο φαλτσάρει...τη σιχαίνομαι, θέλω να τη χτυπήσω να την κάνω να το βουλώσει.
Πρέπει να είναι πολύ χαζή πάντως....Την κοιτάω έτσι κουλουριασμένη και τη λυπάμαι, γιατί μάλλον είναι και χαζή και ό,τι και να της πω δεν αντιδρά...και φτύνω πάλι αυτή τη φορά πιό κοντά της.
Μου χει σπάσει τα νεύρα, τα μάτια μου βουρκώνουν πάλι απ τα νεύρα και την αυτοσυγκράτηση,μην κλάψεις τώρα και τολμήσει να σε λυπηθεί η καριόλα...Σηκώνομαι όρθια,και χωρίς να το σκεφτώ δεν αρθρώνω λέξη παρά της δίνω ένα δυνατό χαστούκι, κοιτώντας τη στα μάτια.Τα μάτια μας έχουν το ίδιο χρώμα.
"Γι αυτά που μου είπες, θα ήθελα πολύ να πεθάνεις"
"Είμαι εσύ δεν μπορώ να πεθάνω, αν πεθάνω πεθαίνεις"
"Αρκετά μου έκανες.Δεν θέλω να υπάρχεις αλλο...Κάθε στιγμή που περνάει με κάνεις και σε μισώ περισσότερο.
Νιώθω πως μου ρουφάς κάθε σταγόνα ηρεμίας από τα σωθικά μου.Σε μισώ που είσαι αυτή που είσαι.
Με μισώ που είμαι αυτή που είμαι.
Θα σε σκοτώσω στ ορκίζομαι.
Ποιός μας εγκλώβισε και τις δυό εδώ μέσα? δεν γίνεται άνθρωποι σαν κι εμάς να συνυπάρχουν.
Ή ο ένας ή ο άλλος.
Λοιπόν, θα σε σκοτώσω για να ηρεμήσουμε κι οι δύο.Τι λες?"
"Αν το πάρεις εσύ απόφαση εγώ δενθα φέρω καμία αντίσταση, να ξέρεις"
"Ωραία."
"Πολύ ωραία"
"Κάνε τώρα στην άκρη θέλω να το σκεφτώ"
"Τι θες να σκεφτείς?"
"Το ξέρεις πως ήμουν υπερβολική ε?"
"Το ξέρω"
"Γιατί κανένας δεν δείχνει να μας καταλαβαίνει τι κάνουμε εδώ μέσα?"
"Δεν ξέρω"
"Ναι...Κανείς δεν καταλαβαίνει..Και ξέρεις πόσο αχρείαστη είναι η γνώμη τους βέβαια"
"Εμένα η γνώμη τους μου προκαλεί εμετό."
"Χαχα..ναι.Ξέρω, ξέρω."
"Όταν σε βλέπουν να βγαίνεις εκτός ελέγχου φοβούνται, το χεις καταλάβει αυτό έτσι?"
"Ναι.Βέβαια δεν μ ενδιαφέρει.Θα ήθελα πολλές φορές να ήμουν αυτοί όλοι,
για να δω κυρίως τι στραβό έχω εγώ."
"Δεν έχουμε τίποτα στραβό έλα να κοιμηθούμε τώρα."
"Ναι..μπορεί κιόλας.Μπορει όλοι οι άλλοι να έχουν"
"Εμείς έτσι θα λέμε..ναι?"
"Ωραία.Μ' αρέσει αυτό το παιχνίδι.Μάζεψε τώρα αυτά που έσπασες κι έλα να γίνουμε ένα ξανά"
"Θα σου εξηγήσω κάτι και θέλω να μη το ξεχάσεις ποτέ...Δεν ήμασταν ποτέ ένα.Κι αν για κάποιο λόγο σε όλους φαινόμαστε τρελές είναι επειδή όντως, υπάρχουμε και οι δυό εδώ μέσα ταυτόχρονα."
"Δηλαδή δεν είμαι φυσιολογική?"
"Αυτό μόνο εσύ ξέρεις να το απαντήσεις."
",..."
ο τσακωμός που είδα χτες το βράδυ στον ύπνο μου.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου