Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Pop brain, brain full of pop

Στο High Fidelity λέει ότι οι άνθρωποι είμαστε αυτά που μας αρέσουν.
Έχω μανία με την ποπ κουλτούρα,
μπορώ να μιλήσω πιο εύκολα με εικόνες, τραγούδια, στιγμιότυπα από ταινίες, στίχους, γραπτά άλλων  απ ότι με κάτι που δημιουργώ απ το μηδέν.
Είναι ένας τρόπος να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου.



Μου αρέσει να δημιουργώ, αλλά πριν καν ξεκινήσω να το κάνω, είχα αποκτήσει την συνήθεια, να συλλέγω, και να ανασυνθέτω αγαπημένα, τυχαία, οτιδήποτε.Να παρατηρώ και να μαθαίνω, να αγαπώ, βλέποντας τα πράγματα, μέσα από άλλα πράγματα.

Αισθάνομαι πως πολύ πριν αποκτήσω την εμπειρία,
είχα ήδη το αισθητικό βίωμά της.
Από τότε οι εμπειρίες μου προσπαθούν να προφτάσουν την αισθητική τροφή την οποία καθημερινά και ασταμάτητα καταβροχθίζω.

Έζησα το πρώτο μου φιλί σ ένα περίεργο όνειρο πρώτα, μετά στο Virgin Suicides,
και τέλος στην πραγματικότητα.
Από τότε όσα φιλιά έχω δώσει κ έχω δεχθεί είναι μελαγχολικά και ροζ.




Το πρώτο μου τσιγάρο ήταν ακριβώς το πρώτο τσιγάρο της Μαρζάν στο Περσέπολις.






Νομίζω δεν υπάρχει κάτι που ξέρω να κάνω καλύτερα απ το να είμαι μία groupie.
Και δεν το θεωρώ καθόλου κακό.Ίσα ίσα.
Κάθε νέα μου εμπειρία έχει για μένα την ρευστότητα και την ένταση ενός Deja vu.
Μιά νέα Υπερηφάνεια και Προκατάληψη για κάθε πυρετό της ζωής μου, τα νεύρα μου είναι τραγούδια των Rage Against The Machine,οι ταινίες της Κόπολα με κάνουν να μην αισθάνομαι η μόνη μελαγχολική, ατάκες απ το Big Lebowski παίζουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου όταν κάποιος με προσβάλλει, και γελώ μόνη μου.

Το γαργαλητό στην αισθητική, η πρόκληση κάποιας εικόνας που προσπαθεί να ταρακουνήσει τις οπτικές μου ίνες, και μουσική που υγραίνει τα αυτιά μου.
Ταινίες που μου προκαλούν ταχυπαλμία, και βιβλία που δεν σταματάω να διαβάζω, κι ας δακρύζω απ την νύστα.
Δεν υπάρχει πιο έντονη πρόκληση, απ την αισθητική πρόκληση.
Έτσι έχω μάθει να ζω τη ζωή μου.
Μέσα από ένα εκατομμύριο λαδομπογιές, νότες που δεν πιστεύεις ότι συνδυάστηκαν,
ατάκες που δεν πιστεύεις ότι ειπώθηκαν, δειληνά σε σέπια, που βλέπω μόνο κάποια καλοκαίρια.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έμπνευση, απ την έμπνευση τον άλλων.
Δεν υπάρχει απόλυτη αυθεντικότητα,
διότι υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα σ αυτόν τον κόσμο,
κι όλα έχουν ξαναγίνει κάπου κάπως κάποτε.Ακόμη κι αυτά που ζεις.

Τον κόσμο μου τον φαντάζομαι ως ένα γιγαντιαίο κολλάζ αντικρουώμενων τεχνών που με καθορίζουν,
ανακατεμένο με βιώματα, συναισθήματα πολλά, και ανυπέρβλητη έμπνευση.
Ζω μόνο παρέα μ αυτά που αγαπώ, και όλα αυτά που σκέφτομαι έχουν αντιστοιχία, στην ζωή του μυαλού της ψυχής και του πνεύματος.Στη ζωή του ματιού, του αυτιού και του χεριού.
Αναπόφευκτο, να πορεύεται κανείς με όσα τον κάνουν να αισθάνεται έκστατικά.



Θα μου πεις δεν έχεις προσωπικότητα.
Θα σου απαντήσω,
συχνά η προσωπικότητα, είναι απλά και μόνο αυτά με τα οποία μας ενδιαφέρει να
ενοχλούμε τον εγκέφαλό μας.

 http://www.youtube.com/watch?v=iV5VKdcQOJE

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Πεθαίνουν το ξημέρωμα


είσαι σκιές 
από δυό χέρια που βλέπω να χαιδεύουν το σκοτάδι
και ζεστές καλοκαιρινές ανάσες,
που, κι όμως, επιβιώνουν στο καταχείμωνο
και με κάνουν να ιδρώνω τόσο
που θέλω να σε πετάξω από πάνω μου,
για να αναπνεύσω,

μα όταν φεύγεις παγώνω 
και βλέπω πια μέσα στο κρύο σκοτάδι, 
το τίποτα,
μετανιώνω,

ξανασκεπάζομαι, αγκαλιάζω ξανά
κι αναπνέω

πες μου σε ποιό ψέμα ζω
όταν Ιανουάριο μήνα έχει ήλιο τέτοιο,
όταν σε τέσσερις λευκούς τοίχους
χωράνε τόσες σκιές,
που μπλέκονται και σπάνε το συμπαγές σκοτάδι
που είχα συνηθίσει

το ψέμα
τελειώνει σύντομα
θα το ξεχάσουμε σύντομα...
σαν τα όνειρα και τους εφιάλτες
πριν προλάβουμε καν να τα ζήσουμε
γιατί θα νιώσουμε παγιδευμένοι
επειδή αυτό συμβαίνει
πάντα

και οι σκιές θα μας μαυρίζουν πιό πολύ.

Μιά νύχτα θα κοιμηθείς αλλού.
 
Στους υγρούς δρόμους αυτής της πόλης
μόνο αναθυμιάσεις
θα το θυμίζουν
σαν παραίσθηση μέσα σε τέσσερις τοίχους
χωρίς γυρισμό.
κοιμήθηκα, κοιμήθηκες
κοιμηθήκαμε
ξύπνησες, έβαλες τα ρούχα σου,έφυγες.
έφυγα κι εγώ
και μετά θα γελάμε.
 


Σε ποιό ψέμα ζω σε ρωτάω,
όταν εγώ γράφω μόνο μαύρα
και τώρα γράφω μόνο ανόητα.
 

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

ειναι τρομερη αυτη η κλιμακωση
στα νευρα μου.
Στην αρχη υπαρχει αυτη η ακινησια και στασιμοτητα
ειναι η θαλασσα που λεμε πριν απ τη φουρτουνα που ειναι παντα πολυ ηρεμη,
μετα συνειδητοποιηση του κακου απειλη απειλη απειλη
και κοκκινες λαμπες αναβοσβηνουν
και τιποτα νταξει ξαφνικα
θελω να σπασω ο,τι βρω μπροστα μου
να παρω ενα οπλο και να πυροβολησω στον αερα
μετα εννοειται να γινω μεγαιρα
και μετα ερχεται η εκδικηση.

Καθε εκδικηση με μεταμορφωνει σε μεγαιρα,
και καθε εκδικηση με ικανοποιει οσο τιποτα στον κοσμο
κρυο πιατο.
τα κρυα πιατα ειναι τα αγαπημενα μου
 

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Ο αρνητισμός δεν κάνει καλό

Στην Ελλάδα δεν γίνεται τίποτα.Δεν έχουμε σινεμά, δεν έχουμε μουσική,  δεν έχουμε καλό θέατρο, δεν έχουμε καλούς εικαστικούς κι ούτε ένα καλό βιβλίο.Ούτε οι εφημερίδες μας είναι καλές.Ούτε και τα περιοδικά.Και οι γραφίστες, οι μουσικοί, οι αρχιτέκτονες, οι ηθοποιοί, οι ζωγράφοι, οι συγγαρφείς, οι φιλόσοφοι, οι σκηνοθέτες είναι όλοι κάτι σκατάνθρωποι, που δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει έξω απ την ροζ φούσκα τους, "και να σου πω και κάτι ρε μαλάκα; στην τελική να πούμε,έχω να ασχοληθώ πρώτα με το ψωμί που θα φάμε παρά με τις ασημαντότητες""Και δεν έχω και φράγκο ρε μαλάκα, για να τα πετάω από δω και απο κεί σε συναυλίες, σε σινεμά και σε εκθέσεις."

Ξεροβήχω.Βολεύομαι στην καρέκλα μου, καταπίνω να υγράνω το στόμα μου, κι αρχίζω.

Είμαι έτοιμη να προσάψω αμέτρητες κατηγορίες, σε ανθρώπους που θεωρώ "δικούς μου".Σε ανθρώπους που [αχ δεν μ αρέσουν αυτά που θα γράψω μα μόνο έτσι μπορώ να  περιγράψω αυτή την κοινωνική ομάδα.] "ψάχνονται", που ακούν 5 μουσικές αξιοσέβαστες, κι έχουν μιά αισθητική, η οποία μπορείς να πεις πως δεν είναι και τόσο η αισθητική του μέσου όρου.Οι κατηγορίες αυτές δεν απευθύνονται, σε κανέναν άνθρωπο που έχει κάποιο εξαιρετικά ισχυρό οικονομικό πρόβλημα και δεν έχει κυριολεκτικά να φάει, ούτε απευθύνονται σε αυτόν που ποτέ δεν έδειξε κανένα αληθινό ενδιαφέρον για τον πολιτισμό της χώρας μας.

Οι κατηγορίες απευθύνονται ξεκάθαρα, στα αδέρφια που ανέκαθεν εκθείαζαν τον πολιτισμό, την τέχνη και την αναγκαιότητά τους και στα αδέρφια που αυτή τη στιγμή κάνουν αρκετές περικοπές στα έξοδά τους, αλλά στην ουσία,το φαγητό τους, το ποτό, καιτον καφέ τα έχουν ακόμη στο τσεπάκι.

Και ξεκινάω.Παίρνω φόρα.

Λοιπόν.Αρχικά μην τυχόν και ξανακούσω αυτά τα δεν γίνεται τίποτα εδώ,γιατί θα εκραγεί το κεφάλι μου.Κάθε χρόνο, άνθρωποι κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, για να κάνουν πρόβες θεατρικές οι μουσικές και να κάνουν παραστάσεις ή συναυλίες στις οποίες δεν πάτησες ποτέ.Νέοι σκηνοθέτες, γυρίζουν, ναι μεν low budjet αλλά όχι μόνο,  ΤΑΙΝΙΑΡΕΣ, που προφανώς δεν είδες, και είναι αδύνατον να κατεβάσεις από το internet τώρα.Βιβλία ντάξει δεν το συζητώ, και εντάξει η ζωγραφική έκθεση είναι μάλλον κάτι που πιθανώς δεν ξέρεις καν πως μπορεί να είναι, και νιώθεις και λίγο άβολα να πας μη σε πουν και άσχετο οπότε αστο καλύτερα κι ας είχε τζάμπα είσοδο.

Η αλήθεια είναι πως θα δώσεις έως και 50 ευρώ για να δεις μία συναυλία ενός μεγάλου ονόματος που έρχεται φέτος στην Ελλάδα,δικαιολογημένα.Θα πληρώσεις πες και δύο φορές σινεμά, να δεις μιά ταινία, ξένη και μετά θα πεις αν σου άρεσε ή όχι και γιατί.Άντε να πας και ένα θέατρο.Έκθεση είναι σχεδόν απίθανο να δεις αλλά εκεί είπαμε είναι ότι νιώθεις σαν να σου υποτιμούν και λίγο την νοημοσύνη, αν και θα ανεβάσεις φωτογραφία εξωφύλλου το φιλί του Gustav Klimt για να ξέρει ο κόσμος ότι είσαι αρκετά φιλότεχνος και κουλτουριάρης.Τις υπόλοιπες μέρες όμως φίλε μου για καφέ θα πας.Και για ποτά.Πολλά ποτά, κι αν είσαι άνετος οικονομικά θα τα δώσεις και για κανένα περίεργο να κάνεις και μια μάζωξη στο σπίτι, να συζητήσεις μαστουρωμένος, πόσο χάλια είναι η ελληνική μουσική/ταινία/έκθεση/παράσταση σήμερα,και πόσο απαξιείς,και πόσο δεν έχεις λεφτά αυτές τις μέρες και πόσο ταινιάρα ήταν το Django [ταινιάρα ήταν εννοείται αλλά δεν είναι αυτό το point μου].

Μία βδομάδα, προτείνω να κάνεις κάτι διαφορετικό.Πήγαινε σε μία δωρεάν προβολή, μη βγεις για δύο καφέδες, κράτα το τάλιρο και πήγαινε σκόρπα το, σε μία συναυλία μιας μικής μπάντας που δεν εχεις πολυακούσει αλλά θα μπορούσε και να σου αρέσει.
Και ούτω καθ'εξής.Θεατρική παράσταση νέου έλληνα θεατρικού συγγραφεα έχει με 5 ευρώ στο θέατρο του Νέου Κόσμου.Αν έχεις φοιτητικό πάσο πήγαινε μια δωρεάν βόλτα στην Πινακοθήκη, και δώσε αν είναι 3 ευρώ στη Στέγη, για να δεις μία τρέχουσα έκθεση σύγχρονης τέχνης.Αν θεωρήσεις αυτά που δεις εκτρωματικά, πάσο.

Είναι όντως κακός ο κόσμος που ζούμε.Αλλά,ρεαλιστικά μιλώντας, αν δεν στηρίξεις οικονομικά μία low budjet έκφραση δημιουργική, δεν θα φανεί αυτή από μόνη της.Έτσι είναι.Έτσι λειτουργούν τα πράγματα.Και το ξέρω πως είναι ρίσκο,αλλά αν δεν σ αρέσει σιχτίρισε και μην το ξανακάνεις ποτέ.Είναι εύκολο να βολεύεται κανείς στην γκρίνια του.Ακόμα πιό εύκολο να βγαίνει για  καφέ, κι ακόμα πιό εύκολο, να τσιγκουνεύεται όσον αφορά τις τέχνες,με την δικαιολογία ότι δεν έχει λεφτά.

Εγώ συγχαίρω τους καλλιτέχνες που την παλεύουν στην χώρα μας, όσο κι αν τους υποτιμάς επειδή έχεις κόμπλεξ κατωτερότητας, και τους ανθρώπους που θα συνεχίσουν να ποντάρουν στον πολιτισμό, ακόμη κι αν δεν τους στηρίξεις ποτέ, εσύ που τόσο ενδιαφέρεσαι για την κουλτούρα και τον πολιτισμό και ακούς τόσο ωραία μουσική κι έχεις τόσες καλες ταινίες στο PC σου και αφίσα με το Κουρδιστό Πορτοκάλι πάνω απ τη χέστρα.