Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Καθημερινοί χαρακτηρισμοί αφελώς τοποθετημένοι αόριστα στο χωροχρόνο.

Είμαι κυνικός ακριβώς επειδή είμαι ρομαντικός.

Ρομαντικός επειδή ζητάω πολλά.
Κυνικός αποθεώνοντας το τίποτα.
Διαβάζω πολύ για να είμαι κάτι λιγότερο απο τα δύο αυτά μαζί.
ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ επειδή αμφισβιτώ τον εαυτό μου 
όσο τον υπερασπίζομαι.
Νάρκισσος επειδή ξέρω στην πραγματικότητα ποιός είμαι.
Καταθλιπτικός όταν αντιλαμβάνομαι διαφορετικά.
Μανιακός όταν περιγράφω.
Παρατηρητικός ερμηνευτής
όταν συναναστρέφομαι κι όταν αισθάνομαι.

Θέλει 30 δευτερόλεπτα 
ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να αυτοκαταστραφεί.
Άλλα τόσα για να μάθει να παρατηρεί.
Και όλη τη ζωή μπροστά του, 

Κερασάκι στην τούρτα ενός αιώνιου και ανεξήγητου συναισθηματικού χάους,
είναι η προσπάθεια να μπει σε μια τάξη.
Για να μη σε λένε κυνικό ρομαντικό νάρκισσο καταθλιπτικό μανιακό ή Κώστα Παπαδόπουλο.


 [αφιερωμένο στον Κίμων]






Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Άφησα πάλι την πόρτα ξεκλείδωτη.
Κλείνοντας έκανε μπαμ.
Έχω βαρεθεί αυτό τον ήχο
και το σπίτι αυτόέχω βαρεθεί
Και να που χρησιμοποιώ τη λέξη φιλότιμο
για να περιγράψω κάτι σαν τον έρωτα.
τον έρωτα;
αυτό δε χωράει στον έρωτα.
Μ έχει κουράσει και το σπίτι 
κι εσύ
και δεν μπορώ
πια 
ν αφληνω διάφορες πόρτες ξεκλείδωτες,ελπίζοντας.
Αυτός δεν προσπαθεί να περάσει,
δεν προλαβαίνει να προσπαθήσει,
δεν προλαβαίνει να μην περάσει,
δεν προσπαθεί.

Είμαι και δεν είμαι
απ τους ανθρώπους που υπομένουν.
Δόξα τω θεώ.
Με σένα έμαθα να περιμένω.
Έμαθα να περιμένω,
να περιμένω
να περιμένω.

Περιμένω κουρασμένη και νυσταλέα,
για να περάσει η νύχτα,
του ενός λεπτού
να ξυπνήσω το πρωί,
για να με χωρίζεις,
όλη μέρα.
Για δύο στιγμές.
Θολές σκοτεινές, εύκολες.

Παραισθησιακά,

άκουσα,

ένα τραγούδι

που πίστευα

πως έχεις την δύναμη ν ακούσεις,

και να παραδεχτείς,

πως εμένα σκέφτεσαι.

όταν τ ακούς.

αυτά

ονειρεύομαι εγώ.





έτσι αρχίζεις να βλέπεις στον ύονο σου τ αυτονόητα.