Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Welcome to zombieland.

Τι τα θελω;
να γεμίζω και να αδειάζω 
με στιγμές
μεχρι να βρεθώ παλι ταπί
και κουρασμένη,
στη μέση ενός γνώριμου δρόμου.
Κάτι τέτοιες μέρες με σπρώχνουν πάλι
σε πράγματα ανθυγιεινά...

Τι να τα κάνω;
Αφού ξανά ισορροπώ πάνω στη ρόδα,
όπου φαίνεται
ο μόνος που με καταλαβαίνει
είμαι εγώ.

Και πάλι,
οι πιο συγκλονιστικές αναμνήσεις μου,
να μην είναι αυτές που πρέπει.
Να είναι τρομακτικές,
κυρίως γιατί έχω ξεχάσει
πως έτσι ήμουν εγώ,
και άλλαζα μέρα με τη μέρα,
και ήμουν μία το ένα και μία το άλλο,
και δεν φοβόμουν κανέναν
και  δημιουργούσα,
γιατί δεν είχα προλάβει ακόμη να κουραστώ
να ζω την ίδια μέρα,
τόσες φορές
μέσα στον χρόνο.
Που πρώτη φορά στη ζωή μου
αισθάνομαι πως δεν είναι αρκετός.
Μπορεί να μεγαλώνω απότομα.
Και ουρλιάζω από μέσα μου.
Στο πρόσωπό μου δεν φαίνεται τίποτα.
Ούτε σ αυτά που λέω.
Γιατί τώρα σε όλους φαίνομαι "πιο κανονική."
 

Ε λοιπόν όχι,
Δεν είμαι.
Και λυπάμαι που το πιστεύετε.






 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου