Στο High Fidelity λέει ότι οι άνθρωποι είμαστε αυτά που μας αρέσουν.
Έχω μανία με την ποπ κουλτούρα,
μπορώ να μιλήσω πιο εύκολα με εικόνες, τραγούδια, στιγμιότυπα από ταινίες, στίχους, γραπτά άλλων απ ότι με κάτι που δημιουργώ απ το μηδέν.
Είναι ένας τρόπος να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου.
Μου αρέσει να δημιουργώ, αλλά πριν καν ξεκινήσω να το κάνω, είχα αποκτήσει την συνήθεια, να συλλέγω, και να ανασυνθέτω αγαπημένα, τυχαία, οτιδήποτε.Να παρατηρώ και να μαθαίνω, να αγαπώ, βλέποντας τα πράγματα, μέσα από άλλα πράγματα.
Αισθάνομαι πως πολύ πριν αποκτήσω την εμπειρία,
είχα ήδη το αισθητικό βίωμά της.
Από τότε οι εμπειρίες μου προσπαθούν να προφτάσουν την αισθητική τροφή την οποία καθημερινά και ασταμάτητα καταβροχθίζω.
Έζησα το πρώτο μου φιλί σ ένα περίεργο όνειρο πρώτα, μετά στο Virgin Suicides,
και τέλος στην πραγματικότητα.
Από τότε όσα φιλιά έχω δώσει κ έχω δεχθεί είναι μελαγχολικά και ροζ.
Το πρώτο μου τσιγάρο ήταν ακριβώς το πρώτο τσιγάρο της Μαρζάν στο Περσέπολις.
Νομίζω δεν υπάρχει κάτι που ξέρω να κάνω καλύτερα απ το να είμαι μία groupie.
Και δεν το θεωρώ καθόλου κακό.Ίσα ίσα.
Κάθε νέα μου εμπειρία έχει για μένα την ρευστότητα και την ένταση ενός Deja vu.
Μιά νέα Υπερηφάνεια και Προκατάληψη για κάθε πυρετό της ζωής μου, τα νεύρα μου είναι τραγούδια των Rage Against The Machine,οι ταινίες της Κόπολα με κάνουν να μην αισθάνομαι η μόνη μελαγχολική, ατάκες απ το Big Lebowski παίζουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου όταν κάποιος με προσβάλλει, και γελώ μόνη μου.
Το γαργαλητό στην αισθητική, η πρόκληση κάποιας εικόνας που προσπαθεί να ταρακουνήσει τις οπτικές μου ίνες, και μουσική που υγραίνει τα αυτιά μου.
Ταινίες που μου προκαλούν ταχυπαλμία, και βιβλία που δεν σταματάω να διαβάζω, κι ας δακρύζω απ την νύστα.
Δεν υπάρχει πιο έντονη πρόκληση, απ την αισθητική πρόκληση.
Έτσι έχω μάθει να ζω τη ζωή μου.
Μέσα από ένα εκατομμύριο λαδομπογιές, νότες που δεν πιστεύεις ότι συνδυάστηκαν,
ατάκες που δεν πιστεύεις ότι ειπώθηκαν, δειληνά σε σέπια, που βλέπω μόνο κάποια καλοκαίρια.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έμπνευση, απ την έμπνευση τον άλλων.
Δεν υπάρχει απόλυτη αυθεντικότητα,
διότι υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα σ αυτόν τον κόσμο,
κι όλα έχουν ξαναγίνει κάπου κάπως κάποτε.Ακόμη κι αυτά που ζεις.
Τον κόσμο μου τον φαντάζομαι ως ένα γιγαντιαίο κολλάζ αντικρουώμενων τεχνών που με καθορίζουν,
ανακατεμένο με βιώματα, συναισθήματα πολλά, και ανυπέρβλητη έμπνευση.
Ζω μόνο παρέα μ αυτά που αγαπώ, και όλα αυτά που σκέφτομαι έχουν αντιστοιχία, στην ζωή του μυαλού της ψυχής και του πνεύματος.Στη ζωή του ματιού, του αυτιού και του χεριού.
Αναπόφευκτο, να πορεύεται κανείς με όσα τον κάνουν να αισθάνεται έκστατικά.
Θα μου πεις δεν έχεις προσωπικότητα.
Θα σου απαντήσω,
συχνά η προσωπικότητα, είναι απλά και μόνο αυτά με τα οποία μας ενδιαφέρει να
ενοχλούμε τον εγκέφαλό μας.
http://www.youtube.com/watch?v=iV5VKdcQOJE
Έχω μανία με την ποπ κουλτούρα,
μπορώ να μιλήσω πιο εύκολα με εικόνες, τραγούδια, στιγμιότυπα από ταινίες, στίχους, γραπτά άλλων απ ότι με κάτι που δημιουργώ απ το μηδέν.
Είναι ένας τρόπος να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου.
Μου αρέσει να δημιουργώ, αλλά πριν καν ξεκινήσω να το κάνω, είχα αποκτήσει την συνήθεια, να συλλέγω, και να ανασυνθέτω αγαπημένα, τυχαία, οτιδήποτε.Να παρατηρώ και να μαθαίνω, να αγαπώ, βλέποντας τα πράγματα, μέσα από άλλα πράγματα.
Αισθάνομαι πως πολύ πριν αποκτήσω την εμπειρία,
είχα ήδη το αισθητικό βίωμά της.
Από τότε οι εμπειρίες μου προσπαθούν να προφτάσουν την αισθητική τροφή την οποία καθημερινά και ασταμάτητα καταβροχθίζω.
Έζησα το πρώτο μου φιλί σ ένα περίεργο όνειρο πρώτα, μετά στο Virgin Suicides,
και τέλος στην πραγματικότητα.
Από τότε όσα φιλιά έχω δώσει κ έχω δεχθεί είναι μελαγχολικά και ροζ.
Το πρώτο μου τσιγάρο ήταν ακριβώς το πρώτο τσιγάρο της Μαρζάν στο Περσέπολις.
Νομίζω δεν υπάρχει κάτι που ξέρω να κάνω καλύτερα απ το να είμαι μία groupie.
Και δεν το θεωρώ καθόλου κακό.Ίσα ίσα.
Κάθε νέα μου εμπειρία έχει για μένα την ρευστότητα και την ένταση ενός Deja vu.
Μιά νέα Υπερηφάνεια και Προκατάληψη για κάθε πυρετό της ζωής μου, τα νεύρα μου είναι τραγούδια των Rage Against The Machine,οι ταινίες της Κόπολα με κάνουν να μην αισθάνομαι η μόνη μελαγχολική, ατάκες απ το Big Lebowski παίζουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου όταν κάποιος με προσβάλλει, και γελώ μόνη μου.
Το γαργαλητό στην αισθητική, η πρόκληση κάποιας εικόνας που προσπαθεί να ταρακουνήσει τις οπτικές μου ίνες, και μουσική που υγραίνει τα αυτιά μου.
Ταινίες που μου προκαλούν ταχυπαλμία, και βιβλία που δεν σταματάω να διαβάζω, κι ας δακρύζω απ την νύστα.
Δεν υπάρχει πιο έντονη πρόκληση, απ την αισθητική πρόκληση.
Έτσι έχω μάθει να ζω τη ζωή μου.
Μέσα από ένα εκατομμύριο λαδομπογιές, νότες που δεν πιστεύεις ότι συνδυάστηκαν,
ατάκες που δεν πιστεύεις ότι ειπώθηκαν, δειληνά σε σέπια, που βλέπω μόνο κάποια καλοκαίρια.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έμπνευση, απ την έμπνευση τον άλλων.
Δεν υπάρχει απόλυτη αυθεντικότητα,
διότι υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα σ αυτόν τον κόσμο,
κι όλα έχουν ξαναγίνει κάπου κάπως κάποτε.Ακόμη κι αυτά που ζεις.
Τον κόσμο μου τον φαντάζομαι ως ένα γιγαντιαίο κολλάζ αντικρουώμενων τεχνών που με καθορίζουν,
ανακατεμένο με βιώματα, συναισθήματα πολλά, και ανυπέρβλητη έμπνευση.
Ζω μόνο παρέα μ αυτά που αγαπώ, και όλα αυτά που σκέφτομαι έχουν αντιστοιχία, στην ζωή του μυαλού της ψυχής και του πνεύματος.Στη ζωή του ματιού, του αυτιού και του χεριού.
Αναπόφευκτο, να πορεύεται κανείς με όσα τον κάνουν να αισθάνεται έκστατικά.
Θα μου πεις δεν έχεις προσωπικότητα.
Θα σου απαντήσω,
συχνά η προσωπικότητα, είναι απλά και μόνο αυτά με τα οποία μας ενδιαφέρει να
ενοχλούμε τον εγκέφαλό μας.
http://www.youtube.com/watch?v=iV5VKdcQOJE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου