Σάββατο 12 Απριλίου 2014

The evolution of appreciation.

Μου το χαν πει πως πάει έτσι, κι αρνιόμουν να το πιστέψω.Πιο πολύ φοβάμαι να το πιστέψω τώρα, πως ξεχνάς όλο και πιο εύκολα.
Λες και ξελές πιο εύκολα.
Λες ναι πιο εύκολα.
Κάθεσαι πιο εύκολα.
Κουράζεσαι πιο εύκολα.
-Εσύ που κοιτούσες τον εαυτό σου στον καθρεύτη και και του κολλούσες 5 που δεν έχει κουραστεί ακόμα.-
Και μεγαλώνεις και μεγαλώνει ο φόβος,
και χάνεται το συναίσθημα της αφθαρσίας.
Το βλέπεις και στα παντελόνια σου που φθείρονται στα γόνατα και τις τσέπες.
Και είσαι πιά ειλικρινής μόνο όταν κοιμάσαι,μα κι ο ύπνος δεν είναι πια τίποτα, 
είναι τα όνειρα σου, 
οι πιο υποσυνείδητες σκοτεινές εξωτερικεύσεις της ψυχής σου που χάνονται στον εγκέφαλό σου που τροφοδοτείς με σκουπίδια.

Ξυπνάς, σε λούζει ο ιδρώτας.

Ξεχνιέσαι και ξεχνάς εύκολα.
Στο τέλος το μόνο που μένει 
είναι μια σιωπηλή αποδοχή αυτών που τελικά έγιναν.

Αποδοχή αυτών που σκεπτόσουν
και που σκοτώθηκαν σαν τους σκύλους απο μεθυσμένα αυτοκίνητα.
Τα κουφάρια τους μυρίζουν μέσα από καθετί που λες και κάνεις πια.
ΜΑ 
Μα τι να κάνεις κι εσύ?
Γίνεται να κάνεις αλλιώς?
Πόσο άλλο παυσίπονο θα καταπιείς?
Έχεις κουραστεί ήδη.
Και θα κουράζεσαι μέχρι να ξεμωραθείς ξανά.
Γιατί μέσα σε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου,
αυτής της κλίμακας που αποκαλούμε ζωή,
ξαφνικά παύει να σου αρκεί το οτιδήποτε.
Ούτε οι μάντρες είναι αρκετές, ούτε οι αλάνες, ούτε οι φίλοι , ούτε η αγάπη, ούτε η γκόμενα, κι ούτε καν η δεύτερη..

Δεν είναι ο κόσμος αυτός που φτιάξαμε το πρόβλημα,
είναι το παιχνίδι που παίζουμε, 
ανέκαθεν παίζονταν έτσι.
και είναι αυτομαστίγωμα,
ατέρμονο,
είναι τυφλή εμπιστοσύνη, 
μία φοβία και μία απόφαση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου