Πεθαίνουν το ξημέρωμα

είσαι σκιές 
από δυό χέρια που βλέπω να χαιδεύουν το σκοτάδι
και ζεστές καλοκαιρινές ανάσες,
που, κι όμως, επιβιώνουν στο καταχείμωνο
και με κάνουν να ιδρώνω τόσο
που θέλω να σε πετάξω από πάνω μου,
για να αναπνεύσω,

μα όταν φεύγεις παγώνω 
και βλέπω πια μέσα στο κρύο σκοτάδι, 
το τίποτα,
μετανιώνω,

ξανασκεπάζομαι, αγκαλιάζω ξανά
κι αναπνέω

πες μου σε ποιό ψέμα ζω
όταν Ιανουάριο μήνα έχει ήλιο τέτοιο,
όταν σε τέσσερις λευκούς τοίχους
χωράνε τόσες σκιές,
που μπλέκονται και σπάνε το συμπαγές σκοτάδι
που είχα συνηθίσει

το ψέμα
τελειώνει σύντομα
θα το ξεχάσουμε σύντομα...
σαν τα όνειρα και τους εφιάλτες
πριν προλάβουμε καν να τα ζήσουμε
γιατί θα νιώσουμε παγιδευμένοι
επειδή αυτό συμβαίνει
πάντα

και οι σκιές θα μας μαυρίζουν πιό πολύ.

Μιά νύχτα θα κοιμηθείς αλλού.
 
Στους υγρούς δρόμους αυτής της πόλης
μόνο αναθυμιάσεις
θα το θυμίζουν
σαν παραίσθηση μέσα σε τέσσερις τοίχους
χωρίς γυρισμό.
κοιμήθηκα, κοιμήθηκες
κοιμηθήκαμε
ξύπνησες, έβαλες τα ρούχα σου,έφυγες.
έφυγα κι εγώ
και μετά θα γελάμε.
 


Σε ποιό ψέμα ζω σε ρωτάω,
όταν εγώ γράφω μόνο μαύρα
και τώρα γράφω μόνο ανόητα.