Βγαίνω στο μπαλκόνι και το σκοτάδι είναι μαύρο.
Η ώρα δεν είναι και τόσο ανθρώπινη.
Σέρνω την καρέκλα μου στα κάγκελα, και κρεμάω τα πόδια μου εκεί.
Είναι απ τις μέρες που αισθάνομαι πως είμαι τρελή.
Προσπαθώ να κάνω ησυχία,
και να μην αναπνέω πολύ δυνατά,
δεν θέλω να ξυπνήσω κανέναν.
Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα,
προσπαθώντας να καταλαγιάσω την ταχυπαλμία.
Κάτι γίνεται.
Στον ουρανό φαίνονται διάφορα αστέρια,
και δίπλα από το διαχωριστικό
ακούγονται γνώριμες φωνές που ξέρω, αγαπιούνται πολύ.
Ο αέρας είναι αρκετά δροσερός και ενώ αισθάνομαι ότι
κατά ένα μέρος με ξυπνάει, σίγουρα με ξεκουράζει
και με κάνει να σκεφτώ με περισσότερη διαύγεια.
Αυτός ο κόσμος είναι ένα χάος,σαν αυτό που έχω στο κεφάλι μου.
Μερικές φορές νιώθω ότι μπορώ να αναπεξέλθω και άλλες,
ότι παραείναι μεγάλος κακός και άσχημος,
για να τον αντέξει ο οποιοσδήποτε.
Δυσκολεύομαι να ηρεμήσω,τα μάτια μου κλείνουν μόνα τους.
Γιατί να μην σβήνει έτσι και η σκέψη?
Τουλάχιστον ξέρω πως αύριο θα θυμάμαι τα μισά απ αυτά που σκέφτομαι τώρα.
Είναι περίεργη αυτή η αυπνία,
δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει.
Σαν να είσαι λιωμένος από κάποιου είδους ναρκωτικό.
Και ενώ έχεις στο μυαλό σου αυτό που θέλεις να γίνει
που στην προκειμένη περίπτωση είναι ένας βαθύς
και ανενόχλητος ύπνος χωρίς ίχνος ονείρου,
απλά δεν είναι στο χέρι σου.
και πάλι θα περιμένεις τον ήλιο να σε κοιμήσει.
[Καλημέρα σε όσους χθες το βράδυ τα κατάφεραν.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου