Brain Fever 1.0.1.

Μιά ηλίθια μέρα τον Μάιο του 2010, 

έτυχε να είμαι το θύμα μιάς συζήτησης που ξεκινούσε με το γεγονός ότι δίνω πανελλήνιες, και τελείωνε στο τι θα κάνω στη ζωή μου.

Το περιβάλλον, μία λευκή υπερβαρετή υπερκούλ καφετέρια στο Νέο Ηράκλειο, και συνομιλητές νονός και μπαμπάς.

Αφού βομβαρδίστηκα για αρκετή ώρα με επιθετικές ρουκέτες ενηλικίωσης και υπευθυνότητας, ήθελα αρχικά να ανοίξει η γη να με καταπιεί ή να με ρουφήξει με οποιοδήποτε τρόπο ο φουσκωτός καναπές.

Πιέστηκα λοιπόν τόσο πολύ απ τη συχνότητα και την ένταση των ερωτήσεων, και όπως οφείλει να κάνει κάθε ώριμος άνθρωπος που παίρνει στα χέρια του τα ηνία της κατάστασης, άρχισα να κλαίω με λυγμούς και αναφιλητά τα οποία ξεφώνιζαν απελπισμένα "δεν ξέεεεερωωωω γχμμμφφφ..μπου χου χου...αααα..δεν έχω ιδέα...φοβάμαιαααααααααα".

Πατέρας και νονός κοιτάχτηκαν για μία στιγμή, και αυτομάτως ξέσπασαν σε γέλια.

Για 30 δευτερόλεπτα, σκέφτηκα  τι μπορεί να ξέρει ένας γραφίστας και ένας ηθοποιός για το  ακαδημαικό και υψηλό, τριτοβαθμιακής εκπαίδευσης άγχος και πόνο που αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή.

Με ηρέμησαν κάπως,και άρχισαν να μου λένε διάφορα άσχετα πράγματα τα οποία οδήγησαν τη συζήτηση στο γιατί κλαίω και όχι τόσο

στο τι-θα-κάνεις-στη-ζωή-σου-και-κυρίως-τι-θες.

Τη στιγμή εκείνη, δεν θυμάμαι άλλα, παρά τον νονό να λέει, ότι  ότι οι άνθρωποι που κλαίνε δημόσια, εκτίθενται με πολύ ειλικρινή και προσωπικό τρόπο.

Τελικά εκεί σ αυτή τη στιγμή, έγκειται και η γοητεία του Brain Fever και του παραληρήματος,για εμένα.

Στην εξωτερίκευσή του.

Είμαι άνθρωπος που έχω προς το παρόν αποτύχει τρομερά και συστηματικά στην απόκρυψη οποιουδήποτε συναισθήματος ή μπερδέματος.

Οποιδήποτε είδος σοβαροφάνειας & εσωστέφειας δεν με χαρακτήρισε ποτέ.

Και ο λόγος ύπαρξης του brain fever σαν μπλογκ, σαν έννοια, σαν υπόσταση και σαν μελλοντική έκδοση είναι αυτός.

Είναι αναγκαίος και πηγαίος και είναι εν τέλει, κάτι που έκανα πάντα.

Κάθε συναίσθημά μου σημαίνει για εμένα κι από μία εξωτερίκευση,στην διαδικασία της οποίας, όχι απλά αισθάνομαι κάτι,

άλλα έχω την πηγαία υποχρέωση να το μοιραστώ.

Και όχι απαραίτητα μέσω ενός ψιθύρου σε κάποιο γνώριμο αυτί,

αλλά συχνά μέσω ενός δυνατού γέλιου, μιάς ασταμάτητης κραυγής ή ενός κλάματος με αναφιλητά στη μέση μιάς καφετέριας γεμάτης αγνώστους.

αυτό σημαίνει για εμένα, το brain fever.