Μιλούσαμε χτες για τον Καμύ, -τον μεγαλο καμύ- και τον "ξένο" του.
[μια παύση για να δομήσω τη σκέψη μου]
[Συνεχίζω:]
Όλο και περισσότερο οικείος μου φαίνεται ο ξένος,
μοιάζει να "βρίσκεται" όλο και περισσότερο γύρω μου.
Ο αναίσθητος άνθρωπος, ο αδιάφορος, ο εξάισιος παρατηρητής της ίδιας του της ζωής, ο ξένος στον εαυτό του.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο επικίνδυνοι.
Όχι αυτοί που κλαίνε, ή αυτοί που φωνάζουν,και ούτε αυτοί που τσακώνονται, ούτε καν αυτοί που πιάνονται στα χέρια.
Ούτε -βέβαια- αυτοί που ερωτεύονται παράφορα, ούτε καν αυτοί που εξαφανίζονται μυστηριωδώς..
Αλλά αυτοί που δεν έχουν συνείδηση.Δεν καταλαβαίνουν τις συνέπειες των πράξεων τους, δεν καταλαβαίνουν ότι πληγώνουν,
δεν κατανοούν ότι καταστρέφουν.
Μπορεί και να μην αισθανθούν τίποτα αν σκοτώσουν.[Όπως ο Ξένος]
Αυτοί δεν είναι ζώντες οργανισμοί.Είναι απάνθρωποι υπεράνθρωποι.
Να μη φοβόμαστε τελικά τους ανθρώπους που παραδίδονται στα συναισθήματα τους και τα παθη τους, ουτε καν αυτους που βράζουν εσωτερικά, αλλά αυτούς που είναι αμέτοχοι και αδιάφοροι.
Αμέτοχοι στα πάντα.
Τους σιχαίνομαι όλους αυτούς.
Αναρωτιέμαι κάποιες φορές αν φταίω εγώ που γεννήθηκα έτσι,
και κάποιες φορές εύχομαι να μην μπορούσα να αισθανθώ τίποτα
για να με πάρει ο ύπνος...
Άλλες φορές ονειρεύομαι να ξυπνήσω και να μην με ενδιαφέρει τίποτε στον κόσμο.
Με παρέα τον Αλμπέρ Καμύ όμως,
σας διαβεβαιώνω ότι αυτό δεν είναι ούτε ευχή
ούτε όνειρο, αλλά κατάρα.
καλημέρα., απ την συννεφιασμένη και σκεπτική αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου