εγώ ανάμεσα

Όταν ήμουν περίπου 5 ετών, όλοι οι άνθρωποι γύρω μου αντιπροσώπευαν νέες δυνατότητες & με ενθουσιασμό και ανεξέλεγκτη σχεδόν άνεση προσπαθούσα να τους προσεγγίσω.

ΜΠΟΡΩ να γίνω φίλη σας,ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να μην με συμπαθήσετε.

Αργότερα, στο σχολείο ήμουν αρκετά κοινωνική, μιλούσα με όλους, όλα τα παιδάκια ήμασταν μια παρέα, και τσακωνόμουν με όσους τους άξιζε.

Στο γυμνάσιο προσπάθησα να κάνω φιλίες με διάφορους ανθρώπους χωρίς να τα καταφέρω ποτέ, διότι δυστυχώς δεν φορούσα ούτε το σωστό τζιν, ούτε άκουγα Rihanna οπότε τι στο διάολο να πούμε με εσένα κοπέλα μου.Εξελίχθηκα λοιπόν στο ευγενικό περιθώριο, που δεν ενοχλεί κανέναν και μία στο τόσο εξαιτίας ίσως ενός καλού αστείου,

ή μίας ανιδιοτελούς πράξης, φοράει για λίγο την κοινωνικά επιτυχημένη τιάρα του.

Όλη μου η ζωή στο λύκειο ήταν μιά συνεχής άρνηση.Εξακολουθούσα να μην είμαι και πολύ αντικοινωνική, αλλά διατηρούσα τείχη βαριά που δεν επέτρεπαν σε κανέναν όχι απλά να με πλησιάσει, αλλά ούτε και να θεωρήσει ότι μπορεί και να αξίζει να το κάνει.Ο σνομπισμός μου εν τω μεταξύ είχε ξεπεράσει τα φυσιολογικά όρια,σε βαθμό τέτοιο ώστε άκουγα ονόματα συμμαθητών μου και χασκογελούσα ( συγνώμη παιδιά..).

Τώρα όσο περισσότερους αγνώστους μετράει το μυαλό μου σε ένα τραπέζι τόσο περισσότερο αυξάνονται οι χτύποι της καρδιάς μου,

και όσο περισσότερο αστείοι και συμπαθείς είναι, τόσο περισσότερο αναρωτιέμαι πως εγώ κατάφερα να βρεθώ στο ίδιο τραπέζι μαζί τους.

Δεν ξέρω ακριβώς πως έφτασα σε αυτό το σημείο.

Μπροστά σε αγνώστους μπλέκω τα λόγια μου, πέφτω από καρέκλες,

λέω τα χειρότερα αστεία, ξεχνάω να ρωτήσω τυπικά βασικά πράγματα γι αυτούς.

Νιώθω ένα περίεργο είδος εγκλωβισμού, και το χειρότερο λάθος που κάνω είναι ότι προσπαθώ να μαντέψω τι μπορεί να σκέφτεται το μυαλό τους για εμένα τη στιγμή εκείνη.

Πάντα αυτό χειροτερεύει την κατάσταση μέσα μου και μπαίνω ακόμη περισσότερο μέσα στο καβούκι μου, πράγμα που έχει ως συνέπεια να χάνω και την τελευταία μου ελπίδα να με συμπαθήσουν.

Όταν ήμουν 5 ετών,θεωρούσα ότι είμαι γαμάτη & απίστευτη τύπισσα για να με κάνει κανείς παρέα.

Στα 10, και σε όλο το δημοτικό πλανιόμουν οικτρά ότι όλα πάνε καλά πάνω μου.

Στο γυμνάσιο άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι πάει στραβά,

 και στο λύκειο ήμουν σίγουρη ότι δεν υπάρχει κάτι δικό μου αντάξιο προσοχής.

Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα, στην ενήλικη ζωή μου, να με λούζει ο τρόμος σκεπτόμενη ότι υπάρχει πιθανότητα να χρειαστεί να συναναστραφώ με πολλούς άγνωστους ανθρώπους ταυτόχρονα.Δεν είναι όλες μου οι μέρες έτσι, αλλά σίγουρα αυτό είναι το χειρότερό μου.