Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Φεβρουάριο είναι νωρίς για φφφράουλες.

Δεν είναι διχασμός, αυτό.
Δηλαδή είναι.
Αλλά περισσότερο μοιάζει με αποχωρισμό, 
"Γειά σου, εγώ,και καληνύχτα, εγώ.
Τίθεσαι σε διαθεσιμότητα για κάποιο χρονικό διάστημα ίσως από τώρα εις άπειρον."
Θα σε ξεθάψω όταν σε χρειαστώ ξανά..
Ούτε ένα βαμβακερό σκέπασμα
δεν θα μας χωράει αν τρυπώνουν και τα εγώ,
σαν αυτά τα παραχαιδεμένα παιδιά, 
κάπου εκεί ανάμεσα στις ανάσες και στα πόδια
που με δυσκολία μες τα σκοτάδια,
προσπαθούν να ζεστάνουν το ένα το άλλο..

Να ήταν εύκολο να σταματήσει το μυαλό μου τα βουβά παραμιλητά
και να τ αρχίσει το στόμα μου..

Και να μουρμουράει ένας άλλος Α., καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει, κοντά στ αυτιά μου.
Fill in the gaps.
και να φωνάζει μια παραπονεμένη πτυχή του εαυτού μου
FILL IN THE GAPS
FILL IN THE GAPS
FILL IN THE GAPS.
Και να ψυθιρίζεις εσύ με ένταση
δεν ξέρω για ποια κενά μιλάς
δεν ξέρω για ποια κενά μιλάς

δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάς.



Δεν πηγαίνω και πολύ μακριά το ξέρω
αλλά εσύ φταις γιατί μ έχεις αφήσει να σε συνηθίσω.
Και η άνοιξη φέρνει τις φράουλες,
την άνοιξη το χελιδόνι
και εγώ η αλήθεια είναι πως
γνωρίζω πολύ καλά πως σε δύο ίσα κομμάτια θα κόψω την πρώτη ανοιξιάτικη φράουλα.
Κι ας λέω ό,τι λέω,
και ας παραλύει που και που η συνείδησή μου.





[στον Γ.]