άγνωστος Χ

Η ανάγνωση ας γίνει με το ίδιο soundtrack που έγινε και η συγγραφή [πόσο έμπειρη λέξη]

αυτό :
http://www.youtube.com/watch?v=d0yA0Q1l2jo


Είναι τόσο αόριστα αυτά τα πράγματα.

Και τελικά καταλήγετε ένα αφόρητα ζεστό και υγρό μεσημέρι
να πίνετε τσίπουρα και να τρώτε μπακαλιάρο
συζητώντας που και πως αυτή η σχέση αλληλεπίδρασης
πήγε στραβά.
Με ποιό τρόπο σε όρισα και με όρισες ξέρουμε μόνο εμείς οι δύο.
Και είμαστε γεμάτοι με αναμνήσεις κοινές και βιώματα δεμένα με αλυσίδες, κλωστές και κορδέλες από το πιό ασυνείδητο μέρος του εγκεφάλου μας.
Περπατάμε μαζί και είμαστε ο ένας για τον άλλο κομμάτι αναπόσπαστο της υπαρξής του.
Περνάμε χρόνο συνεχόμενα μαζί και γνωριζόμαστε πάλι απ την αρχή.
Κι εκεί έρχονται τα:
Σε άφησα έτσι και τώρα είσαι αλλιώς.

Μα αυτό είναι καλό.
Τι ωραία που είναι που ξανασυναντιόμαστε!
και βάζουμε τη σχέση που είχαμε σε ένα καθαρό κουτί
για να το ξαναγεμίσουμε
όντας πια δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι.
Είμαστε εμείς πια.
Παλιά δεν ήμασταν, δεν ξέραμε που βαδίζουμε
κι είχαμε μόνο ο ένας τον άλλον.

Αυτά τα δεσμά έχουν όμως σπάσει κι έχουν αντικατασταθεί από
ολοκαίνουριες και ανυπόμονες συμφωνίες.
Σε μαθαίνω και με μαθαίνεις ξανά.
Αλλά παράλληλα σε θυμάμαι.
Γιατί μαζί πήραμε μορφή.
Απλά δεν ολοκληρωθήκαμε μαζί 
και αυτό μας δίνει πολλά νέα πράγματα να συζητήσουμε πάνω απ τα αμέτρητα τσίπουρα που θα πιούμε
και κάτω απ το ίδιο φεγγάρι που θα δούμε ακόμη αμέτρητες φορές γεμάτο.

Είμαι περήφανη για αυτό που είσαι
και ακόμη περισσότερο
που είμαι κι εγώ ένα μικρό κομματάκι της σημερινής σου
στοιβαρής ύπαρξης.

Θα έπρεπε να είσαι κι εσύ για εμένα.
Ήσουν πολλά κι ελπίζω να γίνεις ακόμη περισσότερα.
Με μένα ή χωρίς
Μαζί ή χώρια
Κοντά ή μακριά
Ψηλά ή χαμηλά/


Ότι κάνω το κάνω ασυναίσθητα και χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία
και γι αυτό καταλήγω όλους να τους απογοητεύω χωρίς να το θέλω
και εγώ στη θέση τους θ απογοητευόμουν
Να ξέρεις προσπαθώ πολύ και σκέφτομαι πολύ πια
αλλά μάλλον πάλι δεν τα καταφέρνω να είμαι εκεί τη στιγμή που πρέπει

+ ξεχνάω και όλα τα γενέθλια των φίλων μου
δεν έχω συνηθίσει στο τυπικό του τηλεφώνου.
θέλω τους ανθρώπους να τους βλέπω να τους αγγίζω και να τους μυρίζω
για να τους θυμάμαι
αλλά ξεχνάω να κάνω αυτά που οι άλλοι θεωρούν βασικά
και δικαιολογημένα όλοι αποκτούν άμυνες απέναντί μου.

απωθω συχνα αυτους που αγαπω
αλλα μια μερα φτιαχνω σε ολους κεικ
η παμε σινεμα
και προσπαθω να γεμισω τη σιωπη
με χαζα αστεια
τουλαχιστον γελανε.
και μετα δεν ξερω ποσα συγνωμη πρεπει να πω
αν πρεπει να πω
και τι λενε στις περιπτωσεις αυτες οι ανθρωποι που φερονται μαλακισμενα οπως εγω

Μακαρι να μπορουσα να πω προφορικα
ολα αυτα που γραφω
αλλα ο κοσμος τεινει να μη με καταλαβαινει
και να μου λεει
το γνωστο αστειακι
"με δικα σου λογια".

το επικό comeback των επιθυμιών

Είναι κάτι μέρες που ξεκινούν πολύ περίεργα

απ τη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου.

Ξυπνάς πιο νωρίς απ το συνηθισμένο

αποφασίζεις βιαστικά ότι δεν υπάρχε τίποτα συγκεκριμένο

που θα ήθελες να κάνεις 

πέρα απ τα 5.000 συγκεκριμένα πράγματα 

που τόσο θέλεις και δεν κάνεις ποτέ.

Υπάρχει πάντα και η δυνατότητα να κλείσεις σφιχτά

τα μάτια σου και να κοιμηθείς μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα

για δεύτερη ή και τρίτη ή και χιλιοστή φορά

αφού όλες οι μέρες μοιάζουν τόσο παρανοικά μεταξύ τους.

"Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα,

και ίσως είναι η ιδανική για να ξεκινήσω επιτέλους 

να κάνω αυτά που πάντα ήθελα να κάνω.Ή και όχι."

και μετά αγκαλιάζεις το μαξιλάρι σου 

ενώ το κεφάλι σου το στερείται,

σκεπτόμενος πως αν ξαπλώσεις πιό ίσια όλα θα ισιώσουν.

Το μυαλό μας γεμίζει και αδειάζει από επιθυμίες

οι οποίες γίνονται νόμος τόσο αυταρχικός

που δεν μπορείς να τον παραβλέψεις.

Τελικά πόσο ελεύθερος νιώθεις αν εκπληρώνεις όλες σου τις επιθυμίες;

θέλω αυτό και κάνω αυτό

και τελικά?

άσε που οι επιθυμίες είναι κάτι τόσο παροδικό

που αλλάζουν μέρα με τη μέρα

ή και από στιγμή σε στιγμή

και ορισμένες φορές

δεν πρέπει να τις εμπιστευόμαστε

γιατί μπορεί να μας λένε ψέματα.

Το μυαλό το δικό μου άλλωστε,

όσο εύκολα βράζει

τόσο εύκολα παγώνει

αν και δεν ξεχνά ποτέ

και τελικά πιάνεις τον εαυτό σου 

σε κατάσταση χάους να ξεχνάει 

και τ όνομά του χάους

και πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στους δύο δρόμους

που κάπου οδηγούν σίγουρα,

-όλοι οι δρόμοι οδηγούν κάπου-

[το αδιέξοδο είναι ένα παραμύθι]

οι δρόμοι της Αρετής και της Κακίας

που και οι δύο είναι οι ίδιοι 

απλά εμείς τους έχουμε ονομάσει έτσι.

A dilemma (Greek: δί-λημμα "double proposition") is a problem offering two possibilities, neither of which is practically acceptable. One in this position has been traditionally described as "being on the horns of a dilemma", neither horn being comfortable. This is sometimes more colorfully described as "Finding oneself impaled upon the horns of a dilemma", referring to the sharp points of a bull's horns, equally uncomfortable (and dangerous).

ηχω και:

dangerous

dangerous

dangerous

dangerous

dangerous

πόσο γλυκιά αυτή η λέξη.

Δεν έχω να πω πολλά ακόμη.

Καλημέρα/wherever you are.